15 Temmuz Gecesi Büyük Sınav

2016 yılının 15 Temmuz Cuma gecesiydi… O gecenin büyük bir sınav olacağını kim bilebilirdi ki? O gecede, aziz milletin namusuna, vatanına, bayrağına, huzuruna göz dikenler için de büyük bir sınav vardı, gecenin ilk saatlerinde neler olup bittiğini anlamaya çalışan îmanlı yürekler için de…

Bu milletin kaderi, o gecenin sabahına yazılmıştı.

Kimisi için hüsranla bitecekti o gece, kimisi için bayram olacaktı.

O gecede olanlar, belki bir daha tekerrür etmeyecek, belki nesiller boyu anlatılacaktı. Kimse böyle bir duruma daha önce şahit olmamıştı. Belki bir daha olmayacaktı…

Büyük bir sınavdan alnının akıyla çıkan bu necip millet, neler yapmadı ki o gecede?

Geçen yüzyılda birçok “darbe” ile derin yaralar alan bu vatanın güzîde evlâtları, 1961 yılının puslu bir Eylül gününde kendi başbakanının îdama yürüyüşünü yaşlı gözlerle ve çaresizce izlemişti. Bu defa ise, Cumhurbaşkanı başta olmak üzere milletin hepsinin topyekün hedef olduğu o karanlık gecede evinde oturmamış, vatan hainlerinin karşısında dimdik durarak “darbe” kelimesini tarihe gömmüş ve kendi tarihini yeniden yazmıştı.

Devlet büyüklerinin îkaz ve yönlendirmeleriyle sokaklara dökülerek büyük bir destan yazan bu milletin yiğitleri, ülkeyi savunmak için bir an olsun düşünmeyip, nerede asker kıyafeti giymiş terörist varsa, oraya yönelmiş, Ay yıldızlı bayrağından ve îman dolu yüreğinden başka bir silahı olmadan tankların ve kurşunların karşısına bir bir dikilmiştir. Üstad Necip Fâzıl’ın ifadesiyle, “Kim var?!” denildiğinde, sağına soluna bakmadan “Ben varım!” demeyi bilmiştir.

Yine Necip Fâzıl merhumun;

“Mehmed’im, sevinin, başlar yüksekte!

Ölsek de sevinin, eve dönsek de!

Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!

Yarın, elbet bizim, elbet bizimdir!

Gün doğmuş, gün batmış, ebed bizimdir!” mısrâlarına kulak verip ölümü de, eve dönüşü de aynı bilerek; korkmadan, tedirgin olmadan, yarının ve ebedî âlemin bizim olması için varını yoğunu ortaya koymuştur bu millet…

Nihayetinde bu aziz millet; genciyle-yaşlısıyla, kadınıyla-erkeğiyle darbeye göğüs germiş; o veya bu şekilde sinsi bir plâna âlet olanların ele geçirmeye çalıştığı neresi varsa, oraları işgalden kurtarmış, bayrağı yere düşürmemiş, vatanına ve namusuna sahip çıkmış, sadece işgalcilere değil, bütün dünyaya büyük bir ders vermiştir.

O gecede öyle isimsiz kahramanlar vardır ki, kaydını meleklerin tuttuğu…

O gecede öyle yiğitler vardır ki…

Biz hatırasını yâd etmek üzere, bunlardan birkaçını zikredelim:

Meselâ İstanbul Pendik’te oturan Sabri Ünal vardır; darbe olduğunu duyunca 3 dakika içerisinde kardeşleri ile sokağa fırlayan, elindeki üç taş ile tanka kafa tutan, iki tankın arka arkaya üzerinden geçtiği bir îman eri…

Malatyalı Metin Doğan vardır o gecede, asker elbisesi giymiş teröristlere:

“-Ben Türk askeriyim, siz kimin askerisiniz?” diye soran, hareket eden tankın paletlerinin altına yatan, cesur bir adam…

Yetmiş yaşındaki Mustafa Zorova vardır, darbeyi Ankara’da evindeyken öğrenen, gittiği yerde bacağından yaralanan…

Şehitler mi?

Onlar, ölümün güzel yüzünü görenlerdir.

Enes -radıyallâhu anh-’dan rivâyet edildiğine göre, Nebî -sallâllâhu aleyhi ve sellem- şehitler için şöyle müjdeler vermişti:

“Cennete giren hiçbir kimse, yeryüzündeki her şey kendisinin olsa bile dünyaya geri dönmeyi arzu etmez. Sadece şehid, gördüğü aşırı itibar ve ikram sebebiyle tekrar dünyaya dönmeyi ve on defa şehid olmayı ister.” (Buhârî, Cihâd 21; Müslim, İmâre 109. Ayrıca bk. Tirmizî, Fezâilü’l-Cihâd, 13, 25)

Cenâb-ı Hak da şöyle buyurur:

“Mü’minler içinde öyle yiğitler vardır ki, Allâh’a verdikleri sözlerinde durdular. Onlardan kimi, ahdini yerine getirdi (çarpışıp şehid düştü), kimi de sırasını bekliyor. Bunlar, sözlerini aslâ değiştirmemişlerdir.” (el-Ahzâb, 23)

O gecede cansiperâne bir şekilde tanka, uçağa, helikoptere karşı duranlardı onlar…

Kurşunlara, bombalara, hiç düşünmeden vücudunu siper edip, vatan ve namus uğruna Allah için çarpışanlardı onlar…

Onlar ki, ceddinin destanlarıyla büyüyen, onları örnek alıp onlar gibi destan yazanlardı:

Niğdeli Astsubay Ömer Halisdemir vardı.

“-Bundan sonra komutan benim!” diyen cuntacı generali alnından vurarak darbe girişimine ilk kurşunu sıkan ve akabinde oradaki diğer hainler tarafından 30 kurşuna mâruz kalan bir aslan parçası vardı.

Abdullah Tayyip Olçok vardı. Henüz 16 yaşında; Boğaziçi Köprüsü’nde babası Erol Olçok ile hainlerin kurşunlarına hedef olup şehâdet şerbeti içen…

Ankara Gölbaşı Özel Harekât Daire Başkanlığı’nda görevli 47 vatan evlâdı vardı… Her birinin ayrı ayrı hikâyesi, ayrı ayrı hayatları vardı.

Üsküdar Acıbadem Mahallesi’nin tedirginliğini gidermek, asker görünümlü teröristleri mahallesinden uzaklaştırmak için sadece konuşmaya giden, fakat karşısındaki Yüzbaşı rütbeli asker kıyafetine gizlenmiş teröristin bir metre mesafeden sıktığı kurşunla, ancak bir-iki adım atabilen ve sonrasında yere yığılan muhtar Mete Sertbaş vardı.

Dile kolay, iki yüz kırk bir tane şehidimiz vardı. Onlar ki, dünya ve dünyalıktan geçip ulu bir mertebeye varanlardı.

Onlar ki, Mehmed Âkif Ersoy’un: “Ey şehîd oğlu şehîd, isteme benden makber, Sana âgûşunu açmış duruyor Peygamber.” nidâsına kayıtsız kalamayanlardı.

Bu millet var oldukça, bu vatanın yüz akı olan şehidlerini her zaman rahmet, minnet ve hasretle yâd edecek, hayır duâlarla anacaktır.

Cenâb-ı Hak, bu millete bir daha o geceki gibi bir gece yaşatmasın. Allah, bu cennet vatanın huzuruna, bu milletin birlik ve bütünlüğüne kastedecek düşmanlara fırsat vermesin. Âmin.

Cenâb-ı Hakk’a, Ârif Nihat Asya’nın şu güzel “Duâ” şiiriyle niyaz edelim:

Biz, kısık sesleriz... Minareleri,

Sen, ezansız bırakma Allâh’ım!

Ya çağır şurada bal yapanlarını,

Ya kovansız bırakma Allâh’ım!

Mahyasızdır minareler... Göğü de,

Kehkeşansız bırakma Allâh’ım!

Müslümanlıkla yoğrulan yurdu,

Müslümansız bırakma Allâh’ım!

Bize güç ver... Cihad meydanını,

Pehlivansız bırakma Allâh’ım!

Kahraman bekleyen yığınlarını,