Âlim Düşerse Âlem Düşer

“Âlim düşerse âlem düşer” sözü hangi hadise üzerine söylenmiştir?

Bir gün Ebû Ha­nî­fe Haz­ret­le­ri ça­mur­da yü­rü­yen bir ço­cu­ğa rast­la­mış­tı. Ona mer­ha­met ve şef­kat­le te­bes­süm ede­rek:

“–Ev­lâ­dım, dik­kat et de düş­me­ye­sin!” de­di.

ÂLİM DÜŞERSE ÂLEM DÜŞER

Ço­cuk da, ze­kâ ve ba­sî­ret par­la­yan göz­le­riy­le İmâm’a dön­dü ve ken­di­sin­den beklenmeyecek olgunluktaki şu mukâbelede bu­lundu:

“–Ey İmâm! Asıl sen dikkat et ve düşmekten sakın! Çünkü âlimin düşmesi âlemin düşmesi demektir. Be­nim düş­mem ba­sit­tir, dü­şer­sem yal­nız ben za­rar gö­rü­rüm. Fa­kat si­zin aya­ğı­nız ka­ya­cak olur­sa, si­ze tâ­bî olup pe­şi­niz­den gidenlerin de aya­kları ka­yar ve dü­şer­ler ki, bun­la­rın hep­si­ni kal­dır­mak, ol­duk­ça zor­dur!..”

İmâm Ebû Hanîfe, bu sözden çok müteessir oldu ve sarsıldı. Artık o günden sonra, talebeleriyle birlikte tam bir ay müzâkere ettikten sonra ancak bir fetvâ verirdi. Ta­le­be­le­ri­ne de şu nasihatte bulunurdu:

“Şâ­yet bir me­se­le­de si­ze da­ha kuv­vet­li bir de­lil ula­şır­sa, o hu­sus­ta ba­na tâ­bî ol­ma­yı­nız. İs­lâm’da ke­mâ­lin alâ­me­ti bu­dur. Ba­na olan sev­gi ve bağ­lı­lı­ğı­nız da an­cak bu şe­kil­de or­ta­ya çı­kar...”[1]

Dipnot:

[1] Bkz. İbn-i Âbidin, Hâşiyetü İbni Âbidîn, Dımeşk 2000, I, 217-219.

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, 12 Saadet Damlaları, Erkam Yayınları