Avrupa’da Yabancı Düşmanlığı ve İslamofobi Sancısı

Türkiye 16 Nisanda önemli bir referanduma gidiyor.  Parlamenter sisteme devam mı yoksa Cumhurbaşkanlığı sistemine dönüş mü? 17 Nisanın sabahında bu sorunun cevabını almış olacağız. Referandum öncesi Türkiye’de siyasi tansiyon bir hayli yüksek. İçerideki yüksek tansiyona paralel dış politikada da yüksek tansiyonlu günler yaşıyoruz. Özellikle de Avrupa ülkeleri ile.

Türkiye ile Avrupa Birliği ilişkileri malum uzun zamandır bir hayli gergin. Özellikle 15 Temmuz başarısız darbe girişimi sonrası Avrupa’nın ikircikli politikaları sebebiyle bozulmaya başlayan, mülteciler konusuyla derinleşen görüş ayrılığı giderek daha da derinleşti, hatta krize dönüştü.

Görüş ayrılığının krize dönüşmesinin birçok sebebi var elbette. Bunlardan biri Avrupa genelinde gerçekleşen ve gerçekleşecek olan seçimlerde aşırı sağcı partilerin yabancı düşmanlığını ve İslamofobiyi siyasi ranta dönüştürme gayretleri… Bunu da özellikle Türkiye üzerinden yapma eğilimleri… Tıpkı İngiltere’nin Avrupa Birliği’nden ayrılma sürecinde yaşananlar gibi…

İSLAM DÜŞMANLIĞINDA YARIŞIYORLAR

Hollanda’da geçen ay gerçekleşen seçimlerde de benzer şeyler yaşandı. Seçim öncesinde aşırı sağcı partiler yabancı düşmanlığı ve İslamofobi üzerinden oylarını artırmaya çalıştılar.

Yabancı düşmanlığı ve İslam karşıtlığının oy getirdiğini gören diğer partiler de aşırı sağ ile bu anlamda yarışa girdiler ve bunu Türkiye ve siyasileri üzerinden yaptılar.

Hollanda’da aşırı sağcı, İslam düşmanı, neofaşist Özgürlük Partisi (PVV) lideri Geert Wilders neredeyse tüm politikasını Türk ve İslam düşmanlığı üzerine kurup sert söylemlerle Türkiye’ye saldırırken,  iktidardaki Özgürlük ve Demokrasi için Halk Partisi’nden Başbakan Mark Rutte  ise Türkiye düşmanlığında Wilders ile yarışa tutuştu.  Türk bakanların Hollanda’da Türk vatandaşlarla buluşmasının engellemesi, Hollanda polisinin bakanlara destek için toplanan Türklere yönelik son derece sert ve kaba müdahalesi yabancı düşmanlığını oya dönüştürme yarışının bir parçası oldu.

Türkiye düşmanlığı üzerinden yapılan bu yarış Başbakan Mark Rutte’un seçimleri kazanmasında önemli bir rol oynadı. Ama Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ifadesiyle “Başbakan Rutte seçimi kazandı ama Türkiye’yi gibi bir ülkeyi kaybetti.”

Cumhurbaşkanı Erdoğan,  bu süreç içerisinde Hollandalı muhataplarına çok ağır ifadelerle yüklendi. “Nazi kalıntısı”,  “Faşist” gibi oldukça sert ifadeler kullandı ve Türkiye-Hollanda ilişkileri kopma noktasına geldi…

İSLAM DÜŞMANLIĞI ALMANYA SİYASİ KAMUOYUNU ESİR ALMIŞ VAZİYETTE

Benzer bir durum Türkiye ile Almanya ilişkilerinde de yaşanıyor. Almanya ile ilişkiler en az Türkiye-Hollanda ilişkileri kadar gergin. Hatta Ankara ile Berlin arasındaki tansiyonun hiçbir zaman bu denli yükselmediğini söylemek mümkün.

Evet, Almanya da seçime gidiyor. Tüm Avrupa’yı etkisi altına alan yabancı ve İslam düşmanlığı Almanya siyasi kamuoyunu da esir almış vaziyette.

Ve yine Almanya’da da yabancı düşmanlığı Türkiye ve siyasileri üzerinden yürüyor ne yazık ki. Almanya, siyasileriyle, medyasıyla Türkiye’ye ve onun siyasi kadrolarına yönelik düşmanca denebilecek bir yaklaşım içerisinde.

Politika yapıcılarıyla, yayın organlarıyla Almanya’nın Türkiye’ye yönelik bu yaklaşımını, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı, “Diktatör” gibi benzetmelerle karalamalarını sadece  yaklaşmakta olan seçim süreciyle izah etmek mümkün mü peki?  Elbette mümkün değil. Almanya’nın Türkiye karşıtlığının arka planına ilişkin yapılan analizlerde pek çok iddia dillendiriliyor.

-Ekonomi en önemli sebeplerden biri. Ekonomik değerlendirmelere yansıdığı kadarıyla küresel anlamda güç dengeleri bozuluyor artık. Ekonomik güç dengesi Batı’dan Doğu’ya kayıyor.  Dünyanın ağırlık merkezi değişiyor bir başka deyişle. Bu anlamda gelecek vaat eden Türk ekonomisi pek çok alanda Almanların rakibi olma yolunda önemli adımlar atıyor. Başta inşaat ve savunma sanayi olmak üzere Türkiye, Afrika’da, Ortadoğu’da ve Asya’da sanayi devi Almanya ile yarışıyor. Ekonomik ve siyasi anlamda güçlenen bir Türkiye, Almanya’nın ve genel anlamda Batı’nın ekonomik çıkarlarını tehdit ediyor.

-Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın dominant siyasi kimliğinin Almanya’daki vatandaşlarımız üzerindeki etkisi, onları, Alman toplumuna entegre olurken asıllarını unutmamalarını telkin etmesi ve bunun karşılık bulması, ülkesindeki Türkleri bir türlü asimile edemeyen Almanları son derece rahatsız ediyor.

-FETÖ ve PKK terör örgütlerinin lobilerinin Almanya’da Türkiye aleyhinde yürüttükleri çalışmalar, Almanya’nın Türkiye’ye yönelik politikalarını derinden etkiliyor. FETÖ ve PKK, ilişkili oldukları medya organlarıyla ve kurdukları derneklerle Alman siyasetçileri Türkiye aleyhinde kışkırtıyor.

- Almanya hükümeti zaman zaman siyasi mülahazalarla Türkiye’ye karşı bu örgütleri kullanıyor. Nitekim, Almanya’ya kaçan FETÖ’cülerden neredeyse kendine istihbarat ağı kuran, Alman İstihbarat Servisi’nin (BND) Şefi, Bruno Kahl, darbe girişiminin arkasında Fethullah Gülen’in bulunduğuna dair delil olmadığını ileri sürerek, FETÖ’yü dinî ve seküler eğitim için çalışan sivil bir cemaat olarak nitelendirebiliyor.

TÜRKİYE-AB İLİŞKİLERİ NEREYE EVRİLECEK?

İkili ilişkileri zehirleyen tüm bu olumsuzluklara rağmen “Türkiye-Almanya ve genel anlamda Türkiye-AB ilişkileri nereye evrilecek?” sorusu oldukça önem arz ediyor.

Türkiye’de referandum ve Avrupa genelindeki seçim süreçleri atlatıldıktan sonra ilişkiler tekrardan makul bir zemine oturur mu?

Yoksa Avrupa’da yükselen yabancı düşmanlığı, İslamofobi ve aşırı sağcıların nefret söylemi ilişkileri zehirlemeye devam eder mi? Nihayetin de ilişkiler kopar mı? İlişkilerin kopması Türkiye ve Avrupa ülkeleri açısından, ekonomik ve siyasi anlamda ne gibi sonuçlar doğurur?  İlişkilerin kopması kimin işine gelir?

Tüm bu soruların cevapları oldukça önemli. Malum, Türkiye’nin Avrupa Birliği’nde yeri olmadığı dillendiren çevreler Türkiye ile üyelik müzakerelerinin sonlandırılması gerektiğini ısrarla dillendiriyor. İlişkilerin kopmasından bu çevrelerin son derece memnuniyet duyacağı muhakkak. Terör örgütleri PKK ve FETÖ’nün de memnuniyet duyacağından kuşku yok.

AB Bakanı Ömer Çelik “Türkiye’nin milli gururunu, onurunu inciten her yaklaşıma karşı gereken cevabı vereceğiz ama milli çıkarımızla ilgili dengeyi de gözeteceğiz” diyor.  Çelik, “Türkiye’nin bazı rakipleri var. Bu rakiplerin bazıları krizleri Türkiye için bir kopuşa çevirmeye çalışıyor. Biz Avrupa’daki aşırı sağcıların da bunu kopuşa çevirmeye çalıştıklarını biliyoruz. Avrupa’da olmayan bazı rakiplerimizin de bunu yapmaya çalıştığını biliyoruz. Bu krizleri bizim aşırı sağın egemen olduğu bir kopuşa çevirmememiz lazım” diye ekliyor.

 “Terör örgütlerinin Türkiye’nin Avrupa Birliği ve Avrupa’daki bazı ülkelerle arasındaki ilişkilerin bozulmasını istiyor. Terör örgütlerinin beklentilerini gerçekleştirmeyeceğiz.” şeklindeki açıklamalarda Ekonomi Bakanı Nihat Zeybekci’ye ait.

Sonuç olarak hem Türkiye hem de Avrupa Birliği ülkeleri ilişkilerin nasıl sürdürüleceği noktasında ciddi bir yol ayrımında. Bundan sonra ilişkilerin nereye evrileceğini önemli ölçüde Avrupalı siyasetçilerin Türkiye’ye yönelik tutumlarını değiştirip değiştirmeyeceği belirleyecek.  Cumhurbaşkanı Erdoğan; “16 Nisan bittikten sonra masaya oturacağız, konuşacağız. Bu devran böyle yürümez” diyerek tamda bunu kastediyordu.

Kaynak: Beytullah Demircioğlu, Altınoluk Dergisi, 374. Sayı