Asr-ı saadette mü'minlerin eşi benzeri olmayan ibadetlerinden biriydi oruç. Savaşlara katılan cesur kahramanlar kuvvetli olmak için nafile oruçları tutmuyorlardı fakat cihada çıkmak seyrelince onlar da çoğu vaktini oruçla geçirdi.

Ebû Ümâme -radıyallâhu anh- Peygamber Efendimiz’e:

“–Bana öyle bir amel tavsiye et ki, Allah Teâlâ beni onunla mükâfatlandırsın.” diye bir talepte bulunmuştu.

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem-:

“–Sana orucu tavsiye ederim, zira onun bir misli yoktur!” buyurdular. (Nesâî, Sıyâm, 43)

HİCRET YOLUNDA ORUÇ

Ümmü Eymen -radıyallâhu anhâ- Allâh’a ve Rasûlü’ne hicret etmek üzere yola çıkmıştı. Oruçluydu. Yanında ne yiyecek, ne binek, ne de su kabı vardı. Tihâme çöllerinin şiddetli sıcağı altında yol alıyordu. Açlıktan ve susuzluktan ölmek üzereydi. İftar vakti geldiğinde başının üzerinde bir hışırtı işitti. Başını kaldırdığında beyaz bir iple asılmış bir kova gördü.

Kendisi şöyle der:

“–Kovayı aldım, kanıncaya kadar içtim. Ondan sonra artık bir daha susamadım.”

Ümmü Eymen -radıyallâhu anhâ- acaba susuzluk hisseder miyim diye kızgın güneşin altında oruç tutar, Kâbe’yi tavâf ederdi, ancak yine de susuzluk hissetmezdi. Bu durum ölünceye kadar böyle devam etti. (Abdürrazzak, Musannef, IV, 309; Ebû Nuaym, Hilye, II, 67; İbn-i Hacer, İsâbe, VIII, 170; İbn-i Sa‘d, VIII, 224)

"ŞEHİD OLURSAM RABBİMİN HUZURUNA ORUÇLU ÇIKAYIM"

Hazret-i Hamza -radıyallâhu anh- Uhud Harbi’ne giderken oruca niyetlenmişti. Şehîd olursam Rabbimin huzûruna oruçlu olarak çıkayım, diye düşünüyordu.

Enes bin Mâlik -radıyallâhu anh- şöyle der:

Üvey babam Ebû Talha -radıyallâhu anh- Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- zamanında, düşmanla daha kolay cenk edebilmek için fazla nâfile oruç tutmazdı. Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in vefâtından sonra ise ben Ebû Talha’yı hiç oruçsuz görmedim. Sadece Ramazan Bayramı ve Kurban Bayramı günleri oruç tutmazdı. (Buhârî, Cihâd, 29)

Ebû Talha -radıyallâhu anh- harp meydanlarının en cesur kahramanlarından biriydi. Düşmana karşı kuvvetli olmak için nâfile oruca fazla yönelmez, cihâdı oruca tercih ederdi. Ancak daha sonra cihâda çıkması seyrelince oruca yöneldi ve çoğu vaktini oruçla geçirdi. Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’den sonra bu minvâl üzere 24 sene yaşadığı rivâyet edilir.

ALLAH YOLUNDA HAYIR İŞLEMEK

Hazret-i Enes’in bildirdiğine göre Ebû Talha -radıyallâhu anh- ömrünün sonlarına doğru:

“Ey mü’minler! Sizler gerek hafif, gerek ağırlıklı olarak hep birlikte seferber olunuz, Allah yolunda mallarınızla ve canlarınızla cihâd ediniz. Eğer bilirseniz, bu sizin için daha hayırlıdır.” (et-Tevbe, 41) âyet-i kerîmesini okudu. Ardından:

“–Allah Teâlâ bize gerek yaşlı gerek genç olarak hep birlikte seferber olmamızı emrediyor. Benim savaş malzemelerimi hazırlayın!” dedi.

Çocukları:

“–Babacığım, biz senin yerine cihâd ediyoruz!” dedilerse de o ısrar etti. Eşyalarını hazırladılar ve Ebû Talha -radıyallâhu anh- bir deniz seferine katıldı. Bu sefer esnâsında vefât etti. Cesedini ancak yedi gün sonra toprağa verebildiler. Ancak bu zaman zarfında mübârek vücûdunda hiçbir değişme ve kokma olmadı. (İbn-i Hacer, Fethu’l-Bârî, [Cihâd, 29])

ORUÇ TUTMAYA EHEMMİYET VERMEK

Ebû Bürde -radıyallâhu anh- ile Yezîd bin Ebî Kebşe bir seferde arkadaşlık etmişlerdi. (Oruç tutmaya çok ehemmiyet veren) Ye­zîd, bu seferde de oruçlu idi. Ebû Bürde -radıyallâhu anh- ona şöyle dedi:

“Ben (babam) Ebû Mûsâ’yı şöyle derken defalarca işittim:

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- buyurdu ki:

«Kul hasta olur veya sefere çıkarsa mukîm ve sıhhatliyken yaptığı (nâfile) ibadetlerin sevâbı aynen kendisine yazılır.»” (Buhârî, Cihâd, 134)

Asr-ı Saâdet’te Ramazan-ı Şerîf ayları büyük bir coşku ve heyecanla yaşanır ve mü’minler bu rûhânî havayı evlâtlarına da teneffüs ettirirlerdi. Nitekim Hazret-i Ömer -radıyallâhu anh- hilâfeti döneminde Ramazan’da sarhoş olan birine:

“−Yazıklar olsun sana! Bizim çocuklarımız bile oruç tutmaktadır!” demiştir. (Buhârî, Savm, 47)

Ebu’d-Derdâ -radıyallâhu anh- oruca ne kadar kıymet verdiğini ifâde ederek şöyle buyurur:

“Üç haslet olmasaydı dünyada kalmak istemezdim: Alnımı yere koyarak gece-gündüz Yaratan’ıma secde etmek ve bu şekilde ebedî hayatıma hazırlanmak, günün en sıcak anlarında (oruç tutarak) susuzluğa katlanmak, meyvenin iyisi seçildiği gibi sözlerin iyisini seçen kimselerle oturmak.” (Münâvî, Feyzü’l-Kadîr, II, 11/1193)

Kaynak: Osman Nûri Topbaş, Asr-ı Saâdet Toplumu, Erkam Yayınları

İslam ve İhsan