Yahudi reisi Ebu Rafi Selam bin Ebi Hukeyk neden infaz edildi? Abdullah Sert Hocaefendi, Hace Musa Topbaş Efendi’nin İslam Kahramanları 1 kitabından okuyor.

YAHUDİ EBU RAFİ’NİN İNFAZ EDİLMESİNİN SEBEBİ

İslâm’ın ilk intişar günlerinde düşmanlıklarını alenî olarak ortaya koymakdan çekinmeyen müşrikler, hicretin üçüncü senesinden itibaren faaliyetlerini gizlemeye Müslümanları, imha planlarını, perde arkasından yürütmeye başladılar. İslâm’a düşman teşkilatlar kurup, sinsi faaliyetlerini tanzim edenlerin başında Hayber yakınındaki bir hisarda bulunan Ebû Rafi gelmekde idi.

Bulunduğu mıntıkanın en zengini olarak bilinen Ebû Râfi, civardaki müşriklerin silah ve erzak ihtiyaçlarını karşılıyor, el altından azılı İslâm düşmanlarına verdiği paralarla din düşmanlarını körüklüyordu.

Ebû Rafi’nin işi bununla da bitmiyordu. Panayırda iyi nutuk çekenleri, toplantılarda tesirli şiir söyleyerek, dinleyenleri aldatmasını bilenleri, halkın içine sızarak casusluk yapmakla meşhur olanları hep arayıp buluyor ve onlarla dostluk kuruyordu. Hatta bunlara istedikleri kadar para veriyor, Rasûl-i Ekrem sallallahu aleyhi ve sellem aleyhine şiirler söyletip panayırlarda İslâm’ı kötüleyen nutuklar çektiriyor ve Müslümanların iç işlerini tecessüs için casuslar gönderiyordu.

Bütün bunları büyük bir gizlilik içinde yapan Ebû Râfi, bu uğurda harcadığı paranın büyük bir yekûn tutuşundan üzülmek şöyle dursun, derin sevinç duyuyordu.

“Daha falan ve filanın da başını koparttıracağım” diyerek ileri gelen İslâm mücahitlerini de öldüreceğini, göğsünü şişire şişire söylüyordu. Müslümanlar bu münafık Ebû Râfi’den hayli ziyan görmüşlerdi.

Nihayet ashâb-ı kiramdan Abdullah bin Atik, Abdullah bin Utbe, Abdullah bin Enis ve Ebû Katâde bu münafığın mel’anetinden kurtulmak ve gizli faaliyetlerine bir son vermek için, aralarında müşavere ederek beş kişilik bir fedai mangası halinde yola çıktılar. Kararları kat’î idi.

Kendilerini feda edecekler, fakat bu azılı İslâm düşmanına haddini bildirip intikam alacaklardı.

Güneş batarken Ebû Rafi’nin oturduğu kal’anın yakınına yetişen fedailer, saklandıkları yerden içeri girmenin çaresini düşünmeye başladılar. Bu sırada mer’ada çalışmakta olan Yahudi işçileri kal’adan içeri giriyorlardı.

Abdullah bin Atik, hurma ağacının dibindeki çalılıkta duran arkadaşlarına:

Siz burada durun, ben bir kolayını bulup içeri gireceğim diyerek kal’anın kapısına doğru yürüdü; yaklaşınca kazayı hacet ediyormuşcasına eteklerine bürünerek çömeldi.

Herkes içeri girmiş, kapıcı da beklemekten usanmıştı.

Ey Allah’ın kulu, gireceksen gir, yoksa dışarıda kalırsın; ben kapıları kilitleyeceğim diye bağırarak kal’a kapısının arkasına girip kapıyı itmeye başladı.

Abdullah bin Atik bundan ötesini şöyle anlatıyor:

Hemen çömeldiğim yerden kalkarak hızla içeri girip bir köşeye saklandım. Dışarıda kimse kalmadığına kani olan kapıcı, kapıları kapayıp, kilidini arkasındaki bir çiviye asarak meskenine çekildi. Ortalık iyice kararıp herkes uyuyuncaya kadar bekledim.

Sonra kalkıp kapının kilidini açıp hazırladım. Yavaş yavaş kal’anın içinde gezerek tarif edildiği şekilde, Ebû Rafi’nin evini buldum. Masalcıların birine söylettiği hikaye bittiği için o da artık istirahate çekiliyordu.

Yavaş yavaş basamaklardan çıkıp odadan içeri girdim. Uyumuşlardı. Fakat karanlıkta nerede yattığını bilemediğim için:

“Ebû Râfi!” diye seslendim.

“Kimsin?” diye cevab verdi.

Sesin geldiği tarafa bütün kuvvetimle kılınç vurdum.

Hemen sesimin tonunu değiştirerek:

Ebû Rafi kiminle konuşuyorsun? O da cevaben:

Evde yabancı biri Kılıçla beni vurdu dedi.

Bu sefer kılıcın hedefini bulduğunu anlayarak hemen taş basamaklardan inmeye başladım. Karanlıktan nereye vurdu isem, ayağımın yaralandığını gördüm. Aşağıda gömleğimi yırtıp, yarayı sardıktan sonra ay ışığından istifade ile kapıdan dışarı çıkabildim.

Arkadaşlarım merakla beklemekde idiler, vaziyeti onlara haber verdim, ikna olmadılar.

“Belki ölmemiştir, sabaha kadar beklemeliyiz, ya o bizi yahud da biz onu” diyerek ağacın dibindeki çalılıklar içinde Ebû Râfi’nin ölüm haberini beklemeye başladık.

Sabah, güneş kal’a duvarlarının üzerinden ışıkları saçarken, kapı açıldı. İşçiler bağa-bahçeye gitmek için yollara döküldüler. Konuşmalarına kulak verdik. Şöyle diyorlardı:

Bu gece İslâm fedaileri, reisimiz Ebû Râfi’nin evine baskın yaparak, onu öldürdükten sonra kaçıp gitmişler. (Tarihin Şeref Levhaları)

Kaynak: Sâdık Dânâ, İslam Kahramanları 1, Erkam Yayınları

İslam ve İhsan