Evlâtlarımızı geleceğe taşıyacak eğitimde olması gereken dört kıymet nedir?

Son senelerde husûsen silâh sanayiinde ve birçok sahada, «yerli ve millî» olma keyfiyetinin kıymeti anlaşılmaya başlamıştır.

Evlâtlarımızı dünyevî ve uhrevî istikbâle taşıyacak tahsilin de mutlaka; mânevî, ahlâkî, rûhânî, yerli ve millî kıymetleri hâiz olması büyük bir zarûrettir.

Muhasebe edelim:

Yıllar süren dünyevî eğitim, evlâtlara;

• Âdâb-ı muâşeret öğretiyor mu?
• Cömertlik, diğergâmlık ve merhamet gibi ahlâkî husûsiyetler kazandırıyor mu?
• Tevâzu mu veriyor yoksa kibir mi?
• Kul hakkı endişesi ve titizliği, dürüstlük ve iffet veriyor mu?
• Büyüklere hürmet ve küçüklere merhamet aşılıyor mu?
• Vatan sevgisi ve millete hizmet gayreti telkin ediyor mu?

Maalesef bu muhasebenin neticeleri yüz ağartıcı değildir. Bilâkis, tahsil dünyasının yabancılaştırıcı tesiriyle, birçok gencimizin; kendi vatanını ve insanını istihfâf ettiği, yabancı memleketlere göçüp yerleşmek arzusu beslediği bilinmekte, yazılıp çizilmektedir.

MUHTEVÂ ve KEYFİYET MÜHİM

«Eğitim, ilim, kültür» gibi sıcak ve güzel görünen mefhumlar istismâr edildiği için, bu yabancılaştırma faaliyetine, gafil anne-babalar kendileri gönüllü olmakta.

Hâlbuki bunlar, muhtevâsına ve keyfiyetine göre mâhiyet değiştiren hususlardır:

• Milyonları katleden atom bombasını îmâl edenler ve o bombaları mâsum sivillerin, zavallı hayvan ve bitkilerin üzerine atanlar da en yükseğinden ilim ve teknik eğitiminden geçtiler.
• Bebekleri, ana rahminde katleden, kürtajcı doktorlar da tıp tahsili ve cerrahlık ihtisâsı gördüler.
• Kimisi hukuk tahsili gördü, fakat hakkı tevzî edeceği yerde cellât oldu.

Misaller çoğaltılabilir.

Bu aldıkları tahsil onları zâlim ve kātil olmaktan koruyamadı.

Niçin?

Çünkü sadece tek taraflı, yani mâneviyattan ve Kur’ân kültüründen uzak bir tahsil gördüler ve bunun acı neticeleri oldular.

Dînimizde; ilme, tahsile ve öğrenmeye verilen değer, «mârifetullah» tahsili çerçevesindedir.

Bu tahsilin gayeleri;

• Kişinin Rabbini bilmesi,
• Âhirete hazırlanması,
• Vatanına, milletine, ümmet-i Muhammed’e hizmet ve fedâkârlık şuuruyla donanması,
• Âdâb-ı muâşeret ile bezenmesi,
• Helâl ve haramı öğrenip, kul hakkı titizliği içinde yaşaması,
• Tevâzu, merhamet, cömertlik, hilm gibi en güzel ahlâkî vasıflarla muttasıf hâle gelmesi ve bu kıvam ile;
• Müsterşidi / irşad bekleyenleri irşâd etmesidir.

Millî ve mânevî bir eğitimin bu vasıfları kazandırabilmesi için en mühim şartlardan biri, şahsiyetini korumasıdır:

ŞAHSİYET KALESİ

Unutulmamalıdır ki;

İnsan kalbi, birleşik kaplar gibi hareket eder.

Kendi kültürümüzü veremediğimiz evlâtlar, yabancı kültüre âşinâ olmaktadırlar.

Bu hususta zamanımızda zaten maalesef;

• Televizyonun menfî programları,
• İnternetin karanlık ve kirli sokakları,
• Şahsiyetsizleştirici modalar ve
• Kandırıcı reklâmlar… boş bırakılmış hiçbir sîne bırakmadan, yabancı kültürü gece-gündüz empoze etmeye, telkin etmeye devam etmektedir.

Bu sebeple;

Millî ve mânevî bir eğitimin zarûrî bir prensibi; dînî, millî ve mânevî şahsiyeti korumak olmalıdır.

Akāidin en mühim tâlimâtı da budur:

Cenâb-ı Hak, Fahr-i Kâinât Efendimiz ve beraberindeki ashâbını şu vasıfla medh ü senâ ederek zikreder:

اَشِدَّٓاءُ عَلَى الْكُفَّارِ

“Onlar kâfirlere karşı sert ve tavizsizdirler.” (Bkz. el-Fetih, 29)

Bir başka âyet-i kerîmede; Rabbimiz, sevdiği mü’minleri yine «küffâra karşı vakur tavırlı olmak»la tavsif eder:

اَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِر۪ينَۘ

“Onlar kâfirlere karşı güçlü ve izzetlidirler (başları diktir).” (Bkz. el-Mâide, 54)

Evlâtlara bu izzetli duruş kazandırılmazsa; kendi vatanını küçük gören, kendi kültürünü istihfâf eden ve batıdaki seraplara aldanan gafil bir nesil meydana gelir.

Bu menfî tesirler, kâfir ve fâsıklarla yahut onların fikirleriyle ihtilâtın ve beraberliğin neticesidir.

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Yüzakı Dergisi, Yıl: 2021 Ay: Eylül, Sayı: 199

İslam ve İhsan