Kerbela hadisesinin İslam dünyasına etkileri nasıl olmuştur? Müslümanların asırlardır süren hüznü: 10 Muharrem, Kerbelâ...

Efendimiz aleyhissalâtü vesselâm’ın muhabbetle bağrına bastığı, şefkatle öpüp okşadığı, namazlarında bile mübârek sırtına aldığı aziz torunu Hazret-i Hüseyin’e karşı (10 Muharrem’de Kerbelâ’da) işlenen cinayet, İslâm târihinin gördüğü en acı felâketlerden biridir. Bu cinayetin İslâm dünyâsının bağrında açtığı yara hâlâ kanamaktadır. Bu vahşiyâne cinâyeti işleyenlerin her biri, Allâh’ın ayrı bir gazabına dûçâr olmuştur.

MÜSLÜMANLARIN ASIRLARDIR SÜREN HÜZNÜ

Hazret-i Hüseyin Efendimiz’in hunharca katli, İslâm dünyâsında o kadar nefretle karşılanmıştır ki o devrin hükümdarı olan Yezid’in adı hakaret tâbiri olarak kullanılagelmiştir. Çünkü o menfur cinayete, hangi mezhepten olursa olsun her Müslümanın yüreği feryat hâlindedir. Buna göre aslında Sünnîler ve Şiîler arasında herhangi bir husûmet sebebi yoktur. Varmış gibi gösterilmesi, kötü niyetli insanların tahriklerinden başka bir şey değildir. Dolayısıyla bugün her iki taraf da birbirlerine hiçbir şekilde husûmetle bakmamalıdır. Bugün bilhassa; “Mü’minler ancak kardeştirler!..” (el-Hucurât, 10) hükmü etrafında kenetlenmek şarttır.

Bu hususta ümmet-i Muhammed’in tevhîdini, yâni birlik ve beraberliğini bozacak tarzda kuru çekişmelere prim vermek, tartışma ve çatışmalara girmek, en başta o azîz neslin mübârek rûhunu incitecek hareketlerdir. Bilhassa yersiz taassuplar, târihten beri dâimâ zarar verici olmuştur. Zîrâ en ufak bir sürtüşme bile, ümmet-i Muhammed’i bölmek isteyen İslâm düşmanlarının ekmeğine yağ sürmek demektir. Bu hususta sâhip olmamız gereken en güzel hâl, îman firâsetiyle uyanık davranıp, gereksiz yere gıybet ve münâkaşalardan uzak durmaktır.

Bunda muvaffak olmamız için Kur’an ve Sünnet yanında sarsılmaz bir ortak noktamız daha vardır ki o da Ehl-i Beyt muhabbetidir. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz’in de bizzat emrettiği bu muhabbet, her Müslümanın sâhip olması gereken gönül ufkudur.

OSMANLI’DA EHL-İ BEYT SEVGİSİ

Bu sebepledir ki ecdâdımız Osmanlı, Ehl-i Beyt’i dâimâ el üstünde tutmuş, saygıda kusur göstermeği gibi, onlara hürmet ve muhabbetin nasıl olması gerektiğine dâir, ümmete örnek olacak davranış güzellikleri sergilemiştir. Ehl-i Beyt’e hizmeti kıymetli bir vazîfe saymış ve onların şeref ve izzetinin muhâfazası için “Nakîbü’l-Eşraflık” diye resmî bir müessese geliştirmiştir.

Bizler de o mübârek ecdâdın torunları olarak Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem’e lâyık olabilmek için, O’nun bizlere bıraktığı iki büyük emânet olan Kur’ân ve Ehl-i Beyt’in muhabbetiyle kalplerimizi ihyâ etmeliyiz. Güzel ahlâk ve muâmelâtımızla O’nu örnek almalıyız. Bunun için de en başta Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz’in, O’nun âl ve ashâbının hâliyle kendi hâlimizi mîzân etmeliyiz.

Yâ Rabbî! Gönüllerimize Peygamber Efendimiz’in, Ehl-i Beyt’inin, güzîde ashâbının ve onların izinden giden Hak dostlarının rûhâniyetlerinden hisseler ihsân eyle!

Âmîn...

Kaynak: Osman Nûri Topbaş, Gönül Bahçesinden Öyle Bir Rahmet Ki, Erkam Yayınları

İslam ve İhsan