Ekrem Bektaş Beyefendi'nin Altınoluk dergisi Kasım 2022 sayısında "İşit de Duyma Kötüye Uyma" başlığıyla kaleme aldığı makaleyi istifadenize sunuyoruz.

Geçmiş bir günde Cafe Ahmet’in önünde yuvarlak bir masanın başında emekli arkadaşlarla sohbet ediyorduk. O gün Şefik abi de bizimle beraberdi. Şefik abinin kulakları pek duymadığı için çoğu zaman sohbetin dışında kalır, bazen kahkaha seslerimizi duyunca birden kendine gelir: – Bana da anlatın yahu! der. Yine öyle dedi.

Değerli Emekli Arkadaşlar!

Ekim ayının güneşli bir günüydü. Kasım ayı yaklaştıkça biz de güneşe biraz daha yaklaşıyoruz. Emekliyiz ya!.. Bize bu yaşta sıcaklık gerekir. Bu aylarda güneşin bedava sıcaklığı bizim için bir nimet…

Geçmiş bir günde Cafe Ahmet’in önünde yuvarlak bir masanın başında emekli arkadaşlarla sohbet ediyorduk. O gün Şefik abi de bizimle beraberdi. Şefik abinin kulakları pek duymadığı için çoğu zaman sohbetin dışında kalır, bazen kahkaha seslerimizi duyunca birden kendine gelir:

– Bana da anlatın yahu! der.

Yine öyle dedi.

Nasıl anlatalım… Hem anlatsak bile aynı tadı vermez, aynı kahkahayı attırmaz… Anlatsak bir türlü anlatmasak bir türlü…

Niyazi, Şefik abinin kulağına eğildi:

– Yok bir şey! diye seslendi.

Bu sefer Şefik abi kahkahayı bastı, biz şaşırdık. Yine Niyazi Şefik abinin kulağına eğildi. Sağır Sultan’ın duyacağı bir sesle:

– Neden güldün Şefik abi? dedi.

– Size güldüm yahu! Hem bir şey yok hem de gülüyorsunuz.

Böyle deyince bir sessizlik oldu; Şefik abi biraz gücendi galiba:

– Boş verin, duymasam da olur, dedi.

Biz de üzüldük; galiba ayıp ettik. Ayıp ettik ama Şefik abiye defalarca söyledik:

– Bir kulaklık al Şefik abi, dedik.

Hâlâ diyoruz:

– Bir kulaklık alsana Şefik abi!

Niyazi, Şefik abinin kulağına tekrar etti:

– Kulaklık al diyorlar!

– Öyle ama hele şu fıtık ameliyatını olayım, belki kulaklarıma da bir faydası olur.

Bu sefer biz kahkahayı bastık, Şefik abi de bizimle birlikte gülümsedi:

– Olur bakarsınız yahu! Fıtığım yokken duyuyordum.

Tekrar bir kahkaha daha attık.

* * *

Aradan günler geçti, Şefik abinin ameliyat günü geldi, fıtıktan ameliyat oldu. Bizi temsilen Niyazi ziyaretine gitti:

– Turp gibi maşallah! dedi.

Ne turbu olduğu önemli değil, biz sevindik. Aradan beş-on gün geçti, Şefik abi hem camiye geldi hem de Cafe’de oturduk:

– Geçmiş olsun! dedik.

Niyazi, Şefik abinin kulağına eğildi:

– Geçmiş olsun, diyorlar abi! dedi.

Şefik abi gülümsedi, başını sallayarak karşılık verdi.

Cemalettin:

– Bir de kulaklık alsa… dedi.

– Ne yapacak kulaklığı bu yaştan sonra.

– Unu elemiş, eleğini asmış…

Son sözler, Şefik abinin duyamayacağı kadar sessizdi. Daha da söyleneceklerdi ama ben biraz engel oldum:

– Öyle konuşmayın arkadaşlar, gıybet oluyor galiba, dedim.

Herkes durakladı… Şefik abi hafifçe koluma dokundu.

– Bırak konuşsunlar, ben gücenmem, dedi.

– Aa! Sen duyuyorsun Şefik abi!

– Elbette duyuyorum; fıtığın kanalı kulağımın dibinden geçiyormuş, fıtığım düzelince kulağım da duymaya başladı.

Arkadaşlar söyledikleri sözlerden utandı. Hepimiz tıbbın mucizelerini düşünürken Şefik abi bize bakarak gülümsedi:

– Yahu arkadaşlar hemen de inandınız… Fıtık ameliyatından sonra çocuklar beni kulak doktoruna götürdü. Bana bir kulaklık uydurdular, şimdi duyuyorum.

Herkes daha çok utandı, helallik istedik.

Tam bu sırada Ahmet abi çayları getirdi. Şefik abinin çayını masaya koyarken hem yüksek sesle bağırdı hem de işaret etti:

– Şeker ister misin?

– Bağırma! Karşında sağır yok!

–Ne?

Hepimiz gülüştük, Niyazi kısaca anlattı. Ahmet abi:

– İyi be ya! Bağırmaktan kurtulduk, dedi.

Tekrar gülüştük. Çayımızı içtik. Biraz daha sohbet edip evimize gittik.

* * *

Kapıyı açıp içeri girdiğimde hanımı görünce hemen anladım: Yine bir şeye sinirlenmiş. Damarına basmadan usulünce sordum:

– Nasılsın hanım, namazını kıldın mı?

Hanım, burnundan soluyarak cevap verdi:

– Kıldım ama nasıl kıldığımı bilmiyorum!

– Olsun hanım, kıldın ya… Allah kabul etsin.

Hanım tekrar burnundan soludu:

– Ne olduğunu sormayacak mısın?

Sorsam bir türlü, sormasam bir türlü… Birazcık gülümseyerek hanımı yumuşatmaya çalıştım:

– Sinirlenmeden sakince anlat hanım.

– Nasıl sinirlenmeyeyim. Yukarıdaki Nesibe bozuntusu beni kapıcıya şikâyet etti.

– Kapıcı mı söyledi?

– Yoo! Kulaklarımla duydum, merdivenin başında…

– Duymamazlıktan gel hanım.

– Nasıl geleyim efendi?..

– Kulaklığını çıkar.

– Ne?

Hanım şaşkınlığı geçmeden, Şefik abinin olayını anlattım. Gülüştük:

– Kötü söz, sahibinindir hanım! dedim.

Biraz sakinleşti. Sofra hazırdı, yemeğe oturduk.

Evet değerli dostlarım, arada sırada kulaklıkları çıkarmak gerekiyor galiba, kulağımız sağlam bile olsa… Hoşça kalın!

Kaynak: Ekrem Bektaş , Altınoluk Dergisi, Kasım-2022, Sayı:441

İslam ve İhsan