Yüce Rabbimiz, kendinden ümit kesenleri, kendini cehennmlik görenleri Kuran'ı Kerim'in hangi ayetinde ve nasıl uyarıyor?

Hüdâyî Hazretleri buyurur:

Kemâl-i lûtf u ihsânından Allah,
Dedi «lâ taknetû min rahmetillâh»[1]
Olagör rahmet ümmîdinde dâim,
Bu mânâdan eğer oldunsa âgâh…

Müʼmin, ne kadar günah işlemiş olursa olsun, Allâhʼın rahmetinden ümit keserek kendini Cehennemlik görecek kadar bedbinliğe kapılmamalıdır.

Nitekim Yüce Rabbimiz şöyle buyuruyor:

“De ki: Ey kendi nefisleri aleyhine haddi aşan kullarım! Allâhʼın rahmetinden ümit kesmeyin! Çünkü Allah bütün günahları bağışlar. Şüphesiz O, çok bağışlayan, çok esirgeyendir.” (ez-Zümer, 53)

Cenâze namazlarından önce, mahzun gönüllerin ferahlaması için, imam ve müezzin efendiler tarafından, bilhassa bu âyet-i kerîmenin okunması âdet hâline gelmiştir.

Müʼmin, Cenâb-ı Hakkʼın rahmetinden tabiî ki ümit kesmeyecek. Lâkin müteâkib âyette, bu ilâhî müjdenin muhtevâsına girebilmek için gerekenler şöyle zikrediliyor:

“Size azap gelip çatmadan önce Rabbinize dönün, O’na teslim olun, sonra size yardım edilmez!” (ez-Zümer, 54)

Yani son nefes gelmeden evvel Cenâb-ı Hakkʼa yönelip Oʼnun emir ve nehiylerine tam bir teslîmiyetle itaat etmeliyiz ki, bu ilâhî rahmete nâil olabilelim.

Dolayısıyla; “Nasıl olsa daha son nefesime çok var…” zannıyla tevbeyi ve sâlih amelleri -gelip gelmeyeceği meçhul- yarınlara tehir etmek, büyük bir aldanıştır. Zira; “Yarın yaparım diyenler helâk oldu!” buyrulmuştur.

Şunu da unutmayalım ki, “ilâhî rahmetten ümit kesmemek”le ilgili Kurʼânî telkinler, artık ebedî kurtuluş ümidini yitirmiş bulunan mücrimlere âdeta bir can suyu olsun diyedir. Yoksa nefis için bir tembellik ve azgınlık mâzereti olsun diye değil!..

Nitekim insanları ayartıp yoldan çıkarmak için yemin etmiş olan şeytan da;

“–Allah Ğafûr ve Rahîm’dir. Sen şimdi nefsânî arzularını tatmin etmeye bak, ilerde tevbe edersin!” şeklinde, rûha zehir saçan telkinlerde bulunmaktadır.

Buna mukâbil Cenâb-ı Hak da şu îkazda bulunuyor:

“…Sakın o çok aldatıcı (şeytan) sizi Allâh’ın affına güvendirerek kandırmasın!” (Lokman, 33; Fâtır, 5)

Dolayısıyla en büyük gaflet, insanın Allah yolunda olmadığı hâlde Oʼnun sadece “Rahman, Rahîm, Ğaffâr” gibi sıfatlarını düşünerek kendini kandırmasıdır. Yahut kendi hâlini toplumdaki gâfillerin vaziyetiyle kıyaslayıp, şahsî hatâ ve kusurlarını hafife almasıdır.

Hakîkaten nice gâfil insan;

“‒Allah nasıl olsa merhametlilerin en merhametlisidir, çok affedicidir.” der. Fakat bunu takvâ hisleriyle değil, bilâkis nefsine tâviz vermek ve daha kolay günah işleyebilmek için, vicdanını rahatlatmak maksadıyla söyler.

Hâlbuki Hak dostları, bütün güçleriyle ihlâs ve takvâ üzere yaşamaya gayret edip günahlardan titizlikle sakındıktan sonra;

“‒Yâ Rabbi, Sen merhametlilerin en merhametlisisin, affetmeyi seversin, lûtf u kereminle bu âciz kulunu da bağışla, kulluğumdaki kusur ve noksanlıklarımı affet.” derler. Gerçek bir kulluk edebi de bunu gerektirir.

Dolayısıyla müʼmin; “Allah affeder!” diye hatâda bile bile ısrar etmekten sakınmalıdır. Bilâkis, vakit kaybetmeden ve ısrarla tevbe-istiğfâr etmelidir. Zira kul, ne kadar tevbe ederse etsin, günahının affolunup olunmadığından aslâ emin olamaz. Bunun içindir ki Hazret-i Ömer -radıyallâhu anh-:

“Günah işlemekten vazgeçmek, tevbe ile uğraşmaktan daha kolaydır.” buyurmuştur.

Şunu unutmayalım ki, Cenâb-ı Hak elbette “اَلْغَفُورُ / Ğafûr” yani bağışlaması bol ve “اَلرَّح۪يمُ / Rahîm” yani çok şefkatli ve merhametlidir. Fakat O -celle celâlühû-, aynı zamanda;

“اَلْقَهَّارُ / Kahhâr”dır, yani karşı konulmaz ve kahredici bir kudret sahibidir.

“عَز۪يزٌ ذُو انْتِقَامٍ /Azîzüʼn Züntikamʼdır, yani suçluların hakkından gelen mutlak güç sahibidir.

“شَد۪يدُ الْعِقَابِ / Şedîdüʼl-İkābʼdır, yani cezâsı çok şiddetli olandır.

Dolayısıyla, Cenâb-ı Hakkʼın sadece cemâl sıfatları varmış gibi davranıp Oʼnun celâl sıfatlarını görmezden gelmek, büyük bir gaflettir.

Bunun içindir ki Hazret-i Ebû Bekir -radıyallâhu anh-:

“Allah Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de vereceğini vaad ettiği mükâfâtı azap ile birlikte zikretti ki bu vesîleyle kul ibadete rağbet etsin ve azaptan korksun.” buyurmuştur.]

Cenâb-ı Hak, günahlarla aramızda perde olacak bir takvâ hassâsiyetini kalplerimize ihsân eylesin. Hatâ ve kusurlarımızı bağışlayıp cümlemizi ilâhî rahmetine mazhar olan bahtiyar kullarından kılsın. Ümmet-i Muhammedʼe diriliş, uyanış, her türlü darlıktan kurtuluş, birlik, beraberlik, huzur ve âfiyet ihsân eylesin.

“Ey Rabbimiz! Bize gücümüzün yetmediği işler yükleme!

Bizi affet! Bizi bağışla! Bize acı!

Sen bizim Mevlâʼmızsın, kâfirler topluluğuna karşı bize yardım et!”[2] Âmîn!..

Kaynaklar:

[1] Lâ taknetû min rahmetillah: “Allâh’ın rahmetinden ümit kesmeyin.” (ez-Zümer, 53)

[2] el-Bakara, 286.

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Altınoluk Dergisi, 2023 – Kasım, Sayı: 453

İslam ve İhsan