Kör Eden Dua

Hüznünden yanıp eriyen muma dönen bir mü’minin kendisini kör eden duası...

Resûl-i Ekrem Efendimiz vefât ettiğinde ashâbın hâli, hüznünden yanıp eriyen mumlara dönmüştü. Zira O’nu görmemeye bir gün bile dayanamayan âşık gönüller, artık bu fânî dünyada O’nu hiç göremeyecekti. İşte bu hicran ve yanışa dayanamayan Abdullah bin Zeyd (r.a.), ellerini ilâhî dergâha mahzun bir gönülle açarak:

“Yâ Rabbî! Artık benim gözlerimi al! Ben, her şeyden çok sevdiğim Peygamberimden sonra dünyada bir şey görmeyeyim!..” diye samimî gözyaşları içinde ilticâ etti ve oracıkta âmâ oluverdi.

Peygamber Efendimiz’in vefâtından sonra bâzı sahâbîler O’nu her hatırladıklarında ağlar, konuşamaz hâle gelirlerdi. Efendimiz’in evinin yanından geçerlerken ayrılık ateşine dayanamayarak yüzlerini çevirir, o mübârek eve bakamazlardı.

Kaynak: Osman Nûri Topbaş, Hak Dostlarının Örnek Ahlâkından 1, Erkam Yayınları