Dünyadan ukbâya yolculuğumuzda en büyük rehberlerimiz; Kurʼân-ı Kerîm ve Sünnet-i Seniyyeʼdir. Hayat yolculuğunu rızâ-yı ilâhî hedefinden sapmadan tamamlayabilmek için, Kurʼân ve Sünnetʼin tâlimatlarına titizlikle uymamız zarûrîdir.

Kurʼân-ı Kerîmʼe karşı vazifelerimizde, şu üç hususa bilhassa dikkat etmemiz lâzımdır:

Birincisi; düzgün bir kıraatimizin olması. (Zira kıraatsiz bir namaz olmaz.)

İkincisi; Kurʼânʼın bildirdiği hudutlara, emir ve nehiylere riâyet.

Üçüncüsü ise Kurʼân ahlâkıyla ahlâklanmaktır.

ALLAH HALİMİZDEN RÂZI MI?

Müʼmin, hayatının her safhasında kendisini Kurʼân ölçüleriyle mîzân etmeli; “Allah benim bu hâlimden râzı mı?” suâlinin tefekkürüyle, hâl ve davranışlarına istikâmet vermelidir.

Kurʼân-ı Kerîmʼin en büyük tefsîri ise, 23 senelik nebevî hayatı ile Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼdir. Nitekim Cenâb-ı Hak âyet-i kerîmelerde şöyle buyurmaktadır:

“Kim Rasûlʼe itaat ederse Allâhʼa itaat etmiş olur…” (en-Nisâ, 80)

“O (Rasûl), hevâsına (nefsinin arzusuna) göre konuşmaz. O (bildirdikleri), vahyedilenden başkası değildir.” (en-Necm, 3-4)

“(Rasûlüm!) Onu Rûhuʼl-Emîn (Cebrâil),uyarıcılardan olasın diye, apaçık Arap diliyle, Senʼin kalbine indirmiştir.” (eş-Şuarâ, 193-135)

Dolayısıyla Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼi tanımadan, Oʼnun gönül dokusundan hisse almadan, sünnetleriyle yaşamadan; ne Kurʼân-ı Kerîmʼi tam olarak idrâk edebiliriz, ne de kulluğumuz tam bir kulluk olur.

MÜ'MİN NASIL KEMÂLE ERER?

Müʼminin kemâle ermesi, ancak farzlara ilâveten sünnetlere de riâyet etmesiyle mümkündür. Zira Abdullah bin Deylemî g buyuruyor ki:

“…Dînin kaybolmasının başlangıcı, Sünnet’in terk edilmesiyle olacaktır. Halatın lif lif çözülüp nihâyetinde kopması gibi, din de sünnetlerin bir bir terk edilmesiyle ortadan kalkar.” (Dârimî, Mukaddime, 16)

DİN PROJELERİNE KARŞI DİKKATLİ OLMALIYIZ!

Dolayısıyla bugün ümmet-i Muhammed olarak, Peygamber Efendimizʼi ve dolayısıyla Sünnetʼi hafife alan, hattâ dışlayan “din projeleri”ne karşı son derece dikkatli ve uyanık olmalıyız. Zira sünnetleri gözden düşürmeye çalışan din âlimi etiketli bâzı din tahrifçilerinin, bir adım sonraki hedefinin farzlar olacağı muhakkaktır.

SÜNNETLERE GAYRETLE SARILMALIYIZ!

Dolayısıyla bu âhir zamanda sünnetlere daha bir gayretle sarılmamız elzemdir. Zira hadîs-i şerîflerde buyrulduğu üzere:

“Öyle bir zaman gelecek ki o vakit şu üç şeyden daha kıymetli bir şey olmayacak:

Helâl para, cân u gönülden arkadaşlık yapılacak bir kardeş ve kendisiyle amel edilecek bir Sünnet-i Seniyye.” (Heysemî, I, 172)

“Size iki şey bırakıyorum. Bunlara sımsıkı sarıldığınız müddetçe aslâ dalâlete düşmezsiniz:

Allâh’ın kitâbı ve Rasûlü’nün sünneti.” (Muvatta’, Kader, 3)

Bâyezîd-i Bistâmî Hazretleri buyurur:

“Sûfî; Kur’ân-ı Kerîm’i bir eline, Sünnet-i Seniyye’yi diğer eline alan; bir gözüyle Cennetʼe, öbür gözüyle Cehennemʼe bakan; dünyayı alt tarafına, âhireti de üstüne dolayarak ihrâma giren ve ikisinin arasından; «Lebbeyk Allâhümme lebbeyk! / Buyur Allâh’ım! Emrine teslim ve hazırım!» diye Mevlâʼsına koşan kişidir.”^[1]

Kurʼân ve Sünnetʼin feyzinden uzaklaşıldıkça, kalplerdeki îman nûru zayıflar, -Allah korusun- bir mum ışığı gibi, küçük bir rüzgârla sönüverir.

KUR'ÂN VE SÜNNETİN FEYZİNDEN UZAK BİR HAYATTA HAYIR YOKTUR!

Bâyezîd-i Bistâmî Hazretleri de bütün Hak dostları gibi, Sünnet-i Seniyye’yi büyük bir şevk ile îfâya gayret ederdi. Ondan zerre kadar tâviz vermezdi. Her hâlini Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in hâliyle mîzân ederdi. Nitekim onun mühim nasihatlerinden biri de şöyledir:

“Kim Kur’ân-ı Kerîmʼin kıraatini ve zühd hayatını terk eder, cemaate devam etmez, cenâzelere katılmaz, hastaları ziyaret etmez de sûfî olduğunu iddiâ ederse, o ancak bir gâfildir.”^[2]

Yani Kurʼân-ı Kerîm ve Sünnet-i Seniyyeʼnin feyz ve rûhâniyetinden uzak bir hayatta hayır yoktur. Bu nevî bir hayata dalmış olanların dillerinden tasavvufî hikmet ifâdeleri dökülse bile, onların peşinden gitmemek îcâb eder. Zira dilin kemiği yoktur. Papağan bile bazı sözleri ezberleyip söyleyebilir. Fakat Hazret-i Mevlânâʼnın buyurduğu gibi:

“Amel edilmeyen hikmetli söz, ödünç alınmış süslü elbise gibidir!..”

Yani yaşanmayan, irfâna dönüşmeyen, şahsiyet ve karakterin bir parçası hâline gelmeyen bilgiler, Peygamber Efendimizʼin ifâdesiyle; “kendisinden Allâhʼa sığınılması îcâb eden faydasız ilim”^[3] cümlesindendir.

HER HÂLİMİZDE ALLAH RESÛLÜ'NÜ ÖRNEK ALMALIYIZ!

Dolayısıyla, gücümüz nisbetinde Rasûl-i Ekrem -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼi örnek alma gayreti içinde olmalıyız. Hayatımızın her safhasında ve karşılaştığımız her hâdisede, hâl ve davranışlarımızı dâimâ nebevî ahlâk ölçüleriyle mîzân etmeliyiz. Düşünmeliyiz ki:

“Acaba Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz şu an yanımızda olsaydı, o gül yüzüyle bizim hâlimize tebessüm eder miydi? Yoksa mübârek yüzünün rengi değişir, çiçeklerden zarif gönlü incinir, nurlu alnındaki damarı kabarır, «Bana ne oluyor ki sizi şöyle şöyle görüyorum…» şeklinde, ince sitemlerine mi muhâtap olurduk?..”

İşte bu nevî düşüncelerle, hayatlarını Âlemler Sultânı -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼe muhabbetin, bağlılığın, itaatin tecellîgâhı kılabilen ümmet-i Muhammedʼe ne mutlu!..]

Dipnotlar: [1] Sehlegî, en-Nûr, s. 124; Abbâs, Ebû Yezîd, s. 71. [2] Beyhakî, Şuab, III, 305; İbnü’l-Cevzî, Telbîsü İblîs, s. 151. [3] Bkz. Müslim, Zikir, 73.

Kaynak: Osman Nûri Topbaş, Altınoluk Dergisi, 2015 – Nisan, Sayı: 350, Sayfa: 032

İslam ve İhsan