Âmir bin Abdullâh, namaza durduğunda dış dünyâ ile bütün alâkası kesilir ve mâsivâ ile alâkalı hiçbir şey onun namazdaki huşûunu bozamazdı. Ve: “Namazda başkalarının söz ve hareketlerinin farkına varmaktansa, vücûduma ok saplanmasını tercîh ederim.” derdi.

 Hak dostlarından biri anlatıyor:

“Zünnûn-i Mısrî’nin arkasında bir ikindi namazı kıldım. O mübârek velî kul, «Allâhü Ekber» dediği zaman “Allâh” zikrinin onun üzerinde öyle büyük bir te’sîri oldu ki, sanki bedeninde can kalmadı. Öylece dondu kaldı. «Ekber» dediği zaman da onun aldığı tekbirin heybetinden benim kalbim parça parça oldu.”

Âmir bin Abdullâh, namaza durduğunda dış dünyâ ile bütün alâkası kesilir ve mâsivâ ile alâkalı hiçbir şey onun namazdaki huşûunu bozamazdı. Ve:

“Namazda başkalarının söz ve hareketlerinin farkına varmaktansa, vücûduma ok saplanmasını tercîh ederim.” derdi.

Bugün ashâbın ve tabiînin kıldığı namaz iklîmine giremeyenler, namazdaki lezzet ve hazza o kadar yabancı kalmış vaziyettedirler ki, onun bu üstün mâhiyeti hakkında şüpheye dahî düşmektedirler. Düşünmüyorlar ki, gaflet yerlerinde dahî insanlar, aldıkları fânî ve süflî boş hazlarla sabahlayabiliyorlarken onlardan sonsuz kere sonsuz üstün olan mânevî hazlarla gönüller niye sabahlamasın? Ancak bu hazzı tadamayanlara bunu anlatabilmek elbette zordur. Gaflete dûçâr kimseler, insanın, gel-geç sevdâlar ve fânî sevgililerle sohbetin hazzı karşısında her şeyi unuttuğuna inanırlar da, sevgililer sevgilisi olan Cenâb-ı Hakk’la sohbet derecesindeki namazın hazzını idrâkten uzak düşerler. Bu hâl, ne büyük bir gaflet ve ne acı bir mahrûmiyettir.

Halbuki gerçek namaz, kulu, mârifetullâh, şükür ve samîmî kulluğun kemâline ulaştırır. Bunun için namazın îfâsı, gönlü muhabbetullâh ile dopdolu olarak sarsılmaz îmâna ermiş kimselere kolay gelir; müstesnâ bir haz ve lezzet hâli yaşatır. Bu itibarla onlar, zâhiren ve bâtınen bir an bile namazdan ayrılamazlar. Veysel Karânî Hazretleri, namaza durduğu zaman ondan ayrılmak istemez ve ancak beşerî hâcetleri dolayısıyla namaza ara verirdi. Bir defasında kendisini ziyârete gelen bir kimse hayli bir zaman onun namazdan fâriğ olmasını beklemişti. Fakat onun her selâm verişinden sonra tekrar namaza durması üzerine kendi kendine:

“–Ey gönül! Hazret’i kendisinden istifâde için ziyârete geldin. İşte onun yüksek hâli; serâpâ nasîhat dolu derûnî bir lisân hâlinde! Artık zâhirî bir söze ne hâcet! Onun şu hâlinden kendin için gerekli dersi çıkarabilirsen, bu sana ömrün boyunca yeter!” dedi.

Bu hâl, o kişiye sözsüz, kelâmsız ve sırlı bir sükût içinde feyyâz bir sohbet oldu. Böylece o kişi, bu in’ikâs ve insibâğ (mânevî boyanma) neticesinde gönlünü dolduran huzûr ve sükûn ile iktifâ ederek oradan ayrıldı.

Ancak bu hâlden mahrum olanlara gelince Cenâb-ı Hakk, onların hâlini de şöyle bildiriyor:

“… Şüphesiz, o (namaz), Allâh korkusu olanlardan başkalarına ağır gelir.” (el-Bakara, 45)

Burada şu hakîkati de belirtmelidir:

Büyük ehlullâhın ve sâlihlerin namazda kazandıkları üstün seviyelerine ulaşmak mümkün değilse de, gönüllerimizin istîdâd ve kâbiliyeti nisbetinde samîmiyet ve gayret göstermelidir. Şeytan bazen «böyle gafletle namaz kılmaktansa hiç kılmamak daha iyidir» diye vesvese vererek insanı tehlikeden tehlikeye sürükler. Tuzağa düşürür. Dolayısıyla böyle bir düşünce helâke sebeptir. Düşünmeli ki, hiç kılmamaktansa böyle kılmak daha iyidir. Aradaki fark büyüktür. Namaz kılmayan hep zarardadır. Fakat eksik de olsa namaz kılan kimse, an gelir ilâhî bir lutfa nâil olup Hakk indinde makbûl, şâyân-ı takdîr-i Hüdâ makâmında namazlar kılabilir. Ömrümüzde bir kere olsun dünyâdan sıyrılarak böyle bir namaz kılabilirsek, Allâh’a arzetmeye yüzümüz olur.

Kaynak: İslam İman İbadet, Osman Nuri Topbaş

NAMAZ ÇOK MÜHİMDİR

NAMAZ VE HİKMETLERİ

CEMAATLE NAMAZIN FAZİLETİ

BEŞ VAKİT NAMAZ NASIL KILINIR? (TÜM NAMAZLAR)

NAMAZI HUŞÛ İLE VE TAM OLARAK KILMAK

İslam ve İhsan