Namazın Hikmetleri ve Faydaları
Namazın hikmetleri nelerdir? Namazın dinî, ferdî, sosyal ve pedagojik vb. faydaları.
Namaz, Allâh’ın verdiği sayısız nimetlere karşı bir şükür olmak üzere meşrû kılınmıştır. Namazın dinî, ferdî, sosyal ve pedagojik pek çok faydaları vardır:
NAMAZIN HİKMET VE FAYDALARI
a) Dinî hikmetleri: Namaz, Allah ile kul arasında bağ kurmaktır. Bu bağ, dinin direği ve temelidir. Beş vakit namazı şartlarına uygun olarak ve vaktinde kılanların, büyük günah işlememeleri durumunda, diğer günahlarının affedileceği âyet ve hadislerle sâbittir. Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurulur: “Ey Muhammed! Sana vahyolunan kitabı oku. Namazı dosdoğru kıl. Şüphesiz ki namaz, insanı fuhuştan ve kötü şeylerden alıkoyar. Allâh’ı anmak elbette en büyük bir ibadettir. Allah ne yaptığınızı çok iyi bilir.” [1] “Namazlarında huşû içinde bulunan müminler kurtuluşa ermişlerdir.” [2]
Hz. Peygamber: “Sizden birinizin kapısı önünden bir nehir aksa ve her gün beş kere bu nehirde yıkansa, kendisinde kir diye bir şey kalır mı?” diye sormuş, sahabîler; “Hayır kalmaz” demişlerdi. Bunun üzerine, Rasûlüllah (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Beş vakit namaz da böyledir. Suyun kirleri temizlediği gibi günahları temizler.” [3] Kılınan namazların, büyük günahların dışında kalan küçük günahlar için kefaret olduğu bir hadiste şöyle ifade edilir: “Büyük günah işlenmediği sürece, beş vakit namaz ile cuma namazı, diğer cumaya kadar, arada işlenen günahları örter.” [4]
b) Ferdî hikmetleri: Namaz kulu Allâh’a yaklaştırır. Ruhu ve iradeyi güçlendirir. Kişiyi sabır ve şükre alıştırır. Her gün belli aralıklarla namaza duran mü’min, dünyanın hırs, kötülük ve gösterişlerinden korunmuş olur. Huşû içinde kılınacak namaz; ihlâs, takvâ ve güzel ahlâkın meydana gelmesini sağlar.
c) Sosyal hikmetleri: Namaz ırk, renk, dil ve ülke ayırımı gözetmeksizin mü’minleri bir safta toplar ve toplum şuurunu güçlendirir. Sosyal dayanışmayı gerçekleştirir, cemaat birliğini sağlar.
Dipnotlar:
[1] Ankebût, 29/45. [2] Mü’minûn, 23/1. [3] Buhârî, Mevâkît, 6; Müslim, Mesâcid, 283; Tirmizî, Edeb, 80, 90; Nesâî, Salât, 7; İbn Mâce, İkâme, 193. [4] Müslim, Tahâre, 14, 15; Tirmizî, Mevâkît, 46; İbn Mâce, Tahâre, 79, 106; A. İbn Hanbel, II, 229, 359, 400.
Kaynak: Prof. Dr. Hamdi Döndüren, Delilleriyle İslam İlmihali 1, Erkam Yayınları