Nefsine Hakim Olmak İster Misin?

Îti­dâ­li bo­zan en mü­him âmillerden bi­ri de öf­ke­dir. Öf­ke, bir âcizliktir. Aklî dengenin kısmen zaafa uğramasıdır. İnsanın zayıflık ve liyâkatsizliğinin bir ifâdesidir, âdeta nefse prim vermektir. Bu itibarla hizmet ehli, öfkesini yutabilmelidir.

Nitekim Ra­sû­lullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir­ gün as­hâb-ı ki­râ­ma:

“–Siz ara­nız­da ki­mi peh­li­van ad­de­der­si­niz?” di­ye sor­du. As­hâb:

“–Yi­ğit­le­rin yen­me­ye mu­vaf­fak ola­ma­dı­ğı kim­se­yi!” de­yin­ce, Allah Ra­sû­lü -sallâllâhu aleyhi ve sellem-:

“–Ha­yır! Ger­çek peh­li­van, öf­ke­len­di­ği za­man nef­si­ne hâ­kim ola­bi­len kim­se­dir.” bu­yur­du. (Müs­lim, Birr, 106)

Ha­kî­ka­ten, so­nu piş­man­lık olan en yan­lış ka­rar­lar, umû­mi­yet­le öf­ke ânın­da ve­ri­len ka­rar­lar­dır. Bu ger­çe­ğe bi­nâ­en Allah Ra­sû­lü -sallâllâhu aleyhi ve sellem-:

“Hiç kim­se öf­ke­liy­ken iki ki­şi ara­sın­da hü­küm ver­me­sin.” bu­yur­muştur. (Müs­lim, Ak­dı­ye, 16)

Hat­tâ ken­di­sin­den na­si­hat ta­leb eden bir sa­hâ­bî­si­ne de üç de­fa peş pe­şe “لَا تَغْضَبْ : Ga­zap­lan­ma!” tav­si­ye­sin­de bu­lun­muş­lar­dır. (Bu­hâ­rî, Edeb, 76)

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Hizmet, Erkam Yayınları