Para İnsanı Bozar mı?
Para Müslümanı takvâdan uzaklaştırıp, gaflete mi yönlendiriyor? Paradan uzak mı durmak gerekir?
Para iki uçlu bıçak gibidir. Para takvâya yaklaştırır da ondan uzaklaştırır da. Bu, kalbin durumuna göre tezâhür eder. Parayı yönlendiren kalptir. Kalbimiz nasılsa, para o yönde şekillenir. Yani asıl sıkıntı kalpte. Cenâb-ı Allah bu yüzden hep kalbe vurgu yapıyor. Âhirette “Ancak selîm bir kalp” ile gelenlerin kurtulacağını bildiriyor. Tezkiye olmuş bir kalbe dâvet ediyor bizleri.
BAŞA BELA OLAN MUSİBETLER
Selef ulemâsından Ebû Hâzim Hazretleri şöyle der:
“Allah’a yaklaştırmayan her türlü imkân (mal-mülk, makam-mevkî vs.) ancak başa belâ olan musîbetlerdir.”
Merhum Ali Ulvi Kurucu Hocamızın bir hâtırası hatırıma geldi. 50 sene evvel ancak on bin kişi hacca gidermiş. Gelen hacı adayları az olunca diğer ülkelerden gelen hacılarla daha yakın temas kurma imkânı olurmuş. Ali Ulvi Hoca ve arkadaşları bir gün, Afrika’dan gelen hacıların kâfile başkanlarıyla, Medîne-i Münevvereʼdeki Ârif Hikmet Kütüphânesiʼnde oturuyorlarmış. Hac vazifelilerinden biri, Afrika’dan gelen bâzı hacıların âdâb-ı muâşerete pek dikkat etmediklerini dile getirmiş. Bunun üzerine Afrikalı hacıların kafile başkanlarından biri ayağa kalkarak;
“‒Siz ne emek verdiniz ki ne bekliyorsunuz?” demiş. “‒Allah Rasûlü Afrikaʼya sahâbesini gönderdi, siz hiç geldiniz mi? Buraya gelenler mescit olarak ilk defa burayı görüyorlar. Onlar ormanlarda yaşayan insanlar, gelip bize öğrettiniz mi?” şeklinde serzenişte bulunmuş.
Bugünkü problem de bu. Anne-babalar evlâtlarına ne verdiler ki ne bekliyorlar? Onun için İslâm’ı yeniden anlamak ve anlatmak lâzım. İslâm’ı yaşayan ideal insana ihtiyaç var bugün.
Rasûlullah sallâllâhu aleyhi ve sellem Efendimiz’in gönül âlemi, nâdide, ince, zarif çiçeklerden, mis kokulu güllerden yapılmış bir cennet bahçesi gibidir. Biz o cennet bahçesinden esen sabâ rüzgârından ne kadar nasiptârız? Âile hayatımız, ticârî ve ictimâî münasebetlerimiz ne kadar O’nunkine benziyor?
HASRETİ BİLE LEZZET VERİYOR
Mevlânâ Hazretleri mecâzî bir üslûpla ne güzel misal veriyor buna:
“Bir gece dışarı çıktım.” diyor. “Tarlada dolaşıyorum. Baktım, tarlada fenerle dolaşan bir insan... «Ne arıyorsun?» dedim kendisine. «İnsan arıyorum!» dedi. «Vazgeç, hiç yorulma, git yat, ben çok yoruldum onu aramaktan!» dedim. Bana acı acı baktı ve «Ben de biliyorum bulamayacağımı, ama hiç değilse onun hasretiyle dolaşıyorum, onun hasreti bile bana lezzet veriyor.» dedi.”
İşte bugün bütün toplumlar böyle ideal insanları arıyor. Kutlu doğum programlarında büyük kalabalıklar gördük. Bu kalabalıklar da ideal insana hasretin bir yansıması...
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Müslümanın Para ile İmtihanı, Erkam Yayınları