Peygamber Efendimiz’in Mübarek Göğsünün Yarılması Hadisesi
İkinci şerh-i sadr: Kalb-i Nebî’nin merhamet, şefkat ve rahmet ile doldurulması...
Ebû Hüreyre[1] -radıyallâhu anh-, Peygamber Efendimiz’e -sallâllâhu aleyhi ve sellem- hiç kimsenin sormaya cesâret edemediği şeyleri sormak husûsunda son derece cesur davranır, hiç çekinmezdi. Bir gün Fahr-i Kâinât Efendimiz’e:
“−Yâ Resûlallâh! Nübüvvetle alâkalı ilk gördüğünüz alâmet nedir?” diye sordu.
İki cihânın saâdet rehberi olan Allâh Resûlü -sallâllâhu aleyhi ve sellem-şöyle buyurdu:
“−Ey Ebû Hüreyre! Mâdem sordun, söyleyeyim. Ben on yaşlarındayken birgün sahrâda idim. Başımın üstünden gelen bir sesle irkildim. Bir adam diğerine sordu:
“−Bu, O mudur?”
Öteki cevap verdi:
“−Evet, bu O’dur.”
O zamâna kadar hiç kimsede görmediğim yüzler, kimsede bulmadığım rûhlar ve hiç kimsede görmediğim elbiselerle karşıma çıktılar. Yürüyerek bana doğru gelen o iki adamdan her biri, bir kolumdan tuttu, fakat dokunduklarını hiç hissetmedim.
Biri arkadaşına:
“−Haydi O’nu yere yatır!” dedi.
Berâberce beni yere yatırdılar. Ben hiçbir zorluk ve güçlükle karşılaşmadım. Yine biri diğerine:
“−Haydi göğsünü aç!” dedi ve o da açtı. Fakat ne kan gördüm, ne de bir acı hissettim. Ona yine şöyle dedi:
“−Haydi, oradaki kin ve hasedi çıkar!”
O da oradan kan pıhtısı gibi bir şey çıkardı. Sonra onu fırlatıp attı.
“−Haydi, şimdi onun yerine şefkat ve merhameti yerleştir!” dedi. Çıkardıkları şey büyüklüğünde ve gümüşe benzeyen bir şey koyduklarını gördüm. Sonra sağ ayağımın baş parmağını tutup oynattı ve:
“−Haydi selâmetle git!” dedi.
Ben kalkıp giderken içim şefkat ve merhametle dolu idi. Ondan sonra da hep küçüklere karşı şefkat, büyüklere karşı da merhamet hissettim.” (Ahmed, V, 139; Heysemî, VIII, 223)
[1] Ebû Hüreyre’nin -radıyallâhu anh-önceki ismi Abdüşems idi. Müslüman olduktan sonra Abdurrahmân adını aldı. Bir gün elbisesinin içinde bir kedi götürüyordu. Kendisini gören Resûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem-:
“–O nedir?” diye sordu. Ebû Hüreyre:
“–Kedi” cevâbını verdi. Bunun üzerine Allâh Resûlü ona “Kedicik babası” anlamında “Ebû Hüreyre” diye lâtîfe yaptı. O günden sonra bu künye ile tanındı ve asıl ismi unutuldu. Kendisine isminden ziyâde Resûl-i Ekrem’in verdiği bu künye ile hitâp edilmesini isterdi. Ebû Hüreyre -radıyallâhu anh-, hicretin yedinci senesinde Medîne’ye geldi. Mescid-i Nebevî’nin sofasında yatıp kalkan ve kendilerine Ashâb-ı Suffe denen fakir müslümanlardan biriydi. Gece gündüz Peygamber Efendimiz’den ayrılmaz, ondan duyduğu hadîsleri öğrenmeye çalışırdı. Peygamber Efendimiz’in bizzat kendisinden ve diğer büyük sahâbîlerden duyduğu mükerrerleriyle birlikte 5374 hadîs-i şerîf rivâyet etmiştir. Böylece ashâb-ı kirâmdan en çok hadîs rivâyet eden o olmuştur. Hicrî 59 senesinde Medîne’de 78 yaşında iken Allâh’ın rahmetine kavuşmuştur.
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Hz. Muhammed Mustafa 1, Erkam Yayınları
YORUMLAR
-
İlk yorumu yapan siz olun!