Peygamberimizin (s.a.v.) affedici olması ve affediciliği ile ilgili örnekler nelerdir? Abdullah Sert Hocaefendi, Şifa-i Şerif eserinden Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in affetmesine dâir örnekleri okuyor.

KİMLERİ AFFETMEDİ Kİ!

Resûl-i Ekrem Efendimiz’in affetmesine dâir rivâyet edilen olayların en önemlisi, Sahîh-i Buhârî ve Sahîh-i Müslim’de geçtiği üzere, kendisini öldürmek için bir koyunu zehirlediğini itiraf eden Yahudi kadını bağışlamasıdır.

Hayber’in fethinden sonra Yahudi bir kadın, Server-i Enbiyâ Efendimiz’i öldürmek istedi. Kızarttığı bir koyunun her tarafına zehir sürdü ve onu Resûl-i Ekrem Efendimiz’e hediye etti. Fahr-i Cihân Efendimiz ashâbıyla birlikte sofraya oturdu. İlk lokmayı ağzına attıktan sonra:

“Koyundan elinizi çekiniz; o bana zehirli olduğunu haber verdi.” diyerek arkadaşlarını uyardı. Fakat Bişr ibni Berâ bu koyundan bir lokma yediği için öldü. Yahudi kadını bulup getirdiler. Resûlullah ona bunu niçin yaptığını sorunca kadın:

“Eğer gerçekten peygambersen, bu sana zarar vermeyecekti. Eğer peygamber değil de kralsan, insanları senden kurtarmış olacaktım.” dedi. Peygamber Efendimiz’e:

“Onu öldürelim mi?” diye sorduklarında buna izin vermedi. Kâinâtın Efendisi’nin o kadını Bişr ibni Berâ’nın ölümüne sebep olduğu için öldürttüğü de söylenmektedir. Allah’ın Sevgili Elçisi, Hayber’de yediği o lokmanın tesirini her zaman hissettiğini, o etin vefât edeceği sırada bile kendisini rahatsız ettiğini söylemiştir. (Buhârî, Hibe 28, nr. 2617, Cizye, nr. 3169, Tıb 55, nr. 5777; Müslim, Selâm 45, nr. 2190; Ebû Dâvûd, Diyât 6, nr. 4509; Dârimî, Mukaddime 11, nr. 68-70.)

Peygamber aleyhisselâm kendisine sihir yaptığı zaman Lebîd ibni A’sam’ı da azarlamadı. Bu işi Lebîd’in yaptığını Allah Teâlâ kendisine bildirdiği hâlde onu ne payladı ne de cezâlandırdı.

Hz. Âişe radıyallahu anhânın anlattığına göre bir defasında Resûl-i Ekrem Efendimiz’e sihir yapılmış, bu yüzden de yapmadığı bir şeyi yaptığını sanmaya başlamıştı. Allah’ın Elçisi, kendisine âfiyet vermesi için Cenâb-ı Hakk’a durmadan duâ etti. Yine kendisinin ifâde buyurduğuna göre bir gün veya bir gece yanına iki kişi geldi (Bunlar Hz. Cebrâil ve Mîkâil idi). Biri başucuna, diğeri ayakucuna oturarak ona sihir yapıldığını konuşmaya başladılar. Bu işi Yahudi asıllı münâfıklardan Lebîd ibni A’sam’ın bir tarak, saç ve sakal döküntüsü, erkek hurmanın kurumuş çiçek kapçığı ile yaptığını ve bunları Benî Zurayk topraklarında bulunan Zîervân (Zervan) kuyusuna attığını söylediler. Peygamber Efendimiz bazı sahâbîleri ile o kuyuya gitti ve kuyunun büsbütün kapatılmasını emretti. Allah Teâlâ da ona tekrar âfiyet verdi. (Buhârî, Bed’ü’l-halk 11, nr. 3268, Tıb 47, 49, 50, nr. 5763, 5765, 5766, Edeb 56, nr. 6063, Daavât 57, nr. 6391; Müslim, Tıb 43, nr. 2189.)

Aynı şekilde Abdullah ibni Übey’i ve onun gibi münâfıkları da Allah’ın Resûlü ve İslâmiyet aleyhinde söyledikleri kendisine haber verildiği hâlde yine de sorgulamadı. Onlardan bir kısmının öldürülmesini teklif eden sahâbîsine de “Hayır, Muhammed arkadaşlarını öldürüyor denmesini istemem.” Buyurdu.

Abdullah ibni Übey ibni Selûl münâfıkların reisiydi;

Peygamberler Sultanı Efendimiz, Medine’yi şereflendirmeden önce, Hazrec kabilesinin de başkanıydı. Ve o günlerde Medine’nin idaresi kendisine verilmek üzereydi. Fakat Fahr-i Âlem Efendimiz Medine’ye gelince, onun plânları suya düştü. Hayâlleri gerçekleşmediği için de Resûl-i Ekrem’e diş biliyordu. Bedir Savaşı’nda Müslümanlar galip gelince baş olma ümidini büsbütün yitirdi. Fakat Müslüman olmuş görünmeyi tercih etti. Hicretin dokuzuncu yılında ölüp gidinceye kadar

Peygamber Efendimiz’e kin besledi. Bu yüzden de bir yandan Medine’deki Yahudilerle, öte yandan Mekkeli müşriklerle işbirliği yaparak hep onun aleyhinde bulundu.

Müstalikoğulları (Müreysî’) Savaşı’ndan dönerken Muhâcirleri kastederek: “Allah’ın Resûlü’nün yanındakilere bir şey vermeyin ki dağılıp gitsinler!” diye onlara yardım edilmemesini söylemiş ve: “Medine’ye dönersek, üstün ve şerefli olanlar, aşağılık kimseleri oradan çıkaracak!” (Münâfikûn 63/7-8.) diye içinde Müslümanlar aleyhinde besleyip durduğu kini ortaya dökmüştü. Onun sözleri Peygamber Efendimiz’e iletildiği zaman Hz. Ömer:

“Yâ Resûlallah! İzin ver de şu münafığın kellesini uçurayım” demiş, Resûl-i Ekrem de:

“Bırak şunu! Halk, Muhammed arkadaşlarını öldürüyor diye konuşmasın.” buyurmuştu. (Buhârî, Menâkıb 8, nr. 3518, Tefsîr 63/4-5, nr. 4904-4905; Müslim, Birr 63, nr. 2584.)

Yine Müstalikoğulları Savaşı dönüşünde Hz. Âişe aleyhindeki iftirâyı ortaya atan ve yayan da bu münâfık idi. Oğlu Abdullah ise çok samimi bir Müslümandı. Bu münâfık öldüğü zaman oğlu Abdullah, belki babasına âhirette bir fayda sağlar ümidiyle Peygamber Efendimiz’den onu kefenlemek için gömleğini istediği zaman bile, Rahmet Peygamberi Efendimiz, belli ki Abdullah’ı üzmemek için, bu münâfık hakkında tek kelime söylemeden gömleğini çıkarıp verdi. (Buhârî, Cenâiz 22, nr. 1269; Müslim, MünâfikĪn 3, nr. 2774.)

Kaynak: Kadı iyaz, Şifa-i Şerif

İslam ve İhsan