Abdullah Sert Hocaefendi, Şifa-i Şerif eserinden Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in gördüğü fakat diğer insanların göremediği şeyleri okuyor.

GÖRDÜĞÜ BAŞKA ŞEYLER

Endülüslü muhaddis Bakī bin Mahled (v. 276/889), el-Müsned’inde Hz. Âişe’den (r.a.) şöyle bir rivâyet nakletmiştir:

“Nebiyy-i Muhterem sallallahu aleyhi ve sellem, aydınlıkta gördüğü gibi karanlıkta da görürdü.” (Beyhakī, Delâilü’n-nübüvve (Kal’acî), VI, 75.)

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in melekleri ve şeytanları gördüğüne dâir pek çok rivâyet vardır.

Resûl-i Ekrem’in (s.a.v.) melekleri ve şeytanları gördüğüne dâir pek çok hadis vardır. Bunlardan birinde şöyle buyurmuştur:

“Cinlerden son derece becerikli biri (bir ifrît) dün gece namazımı bozdurmak için bana ansızın hücûm etti. Ama Allah Teâlâ beni galip getirdi ve ona istediğimi yapma fırsatını bana verdi. Sabah olunca hepiniz görüp seyredesiniz diye onu mescidin direklerinden birine bağlamak istedim. Fakat kardeşim Süleymân peygamberin: ‘Rabbim, beni bağışla! Ve bana öyle bir saltanat ver ki benden başka hiç kimseye nasip olmasın. Şüphesiz bütün nimetleri bağışlayan yalnız Sensin.” (Sâd 38/35.) dediği aklıma geldi de ifrîti köpek kovar gibi kovdum (veya onu Allah Teâlâ köpek kovar gibi kovdu).” (Buhârî, Salât 75, nr. 461, Amel fi’s-salât 10, nr. 1210, Enbiyâ 40, nr. 3423; Müslim, Mesâcid 39, nr. 541.)

Habeşistan necâşîsi (kralı) Ashame’nin (v. 9/630) cenâzesi Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in gözünün önüne getirildi, o da onun cenâze namazını kıldırdı.

Habeşistan Kralı Ashame, Mekkeli müşriklerin zulmünden kaçarak ülkesine hicret eden ilk Müslümanları himâye etmiş, daha sonra da Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’i görmediği, onun hiçbir mûcizesine şâhit olmadığı hâlde, Resûlullah’ın (s.a.v.) dâvetini kabul ederek Müslüman olmuştu. Ashâb-ı kirâmdan Câbir ibni Abdillah’ın anlattığına göre, bir gün Resûl-i Ekrem (s.a.v.):

“Bugün Habeşistan’da sâlih bir kimse olan Ashame vefât etti, haydi onun için cenâze namazı kılınız, ona istiğfâr ediniz.” buyurmuş, ardından da Necâşî’nin cenâze namazını kıldırmıştır. (Buhârî, Cenâiz 53, 54, nr. 1317, 1320; Müslim, Cenâiz 62-67, nr. 951-953.) Cenâzenin Resûl-i Ekrem’in önüne getirildiğini sahâbîler görmemiş, onlar gıyâbî cenâze namazı kıldıklarını düşünmüşlerdi.

Resûl-i Ekrem (s.a.v.) Mi’râc dönüşü Kureyşlilere Beytü’l-Makdis’i tasvir ederken de Beytü’l-Makdis onun gözünün önüne getirilmişti.

Resûl-i Ekrem (s.a.v.) şöyle buyurmuştur:

“Kureyş, Mi’râc dönüşünde beni yalanladığı zaman, Kâbe’de Hicr mevkiinde ayakta durdum. Allah Teâlâ Beytü’l-Makdis’i gözümün önüne getirdi; ben de ona bakarak Kureyşlilerin Beytü’l-Makdis hakkındaki sorularını bir bir cevaplandırdım.” (Buhârî, Menâkıbü’l-ensâr 41, nr. 3886, Tefsîr 17/3, nr. 4710; Müslim, Îmân 278, nr.172.)

Peygamber aleyhisselâm Medine’de Mescid-i Nebevî’yi inşâ ederken, mescidin mihrabını belirlemesi için Kâbe de onun gözünün önüne getirilmişti.

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz Mescid-i Nebevî’yi inşâ ettiği zaman kıble Beytü’l-Makdis yönünde idi. Allah’ın Elçisi, Beytü’l-Makdis’e doğru namaz kılmakla beraber kıblenin Kâbe olmasını çok istiyordu. Belki de bu sebeple ona Kâbe gösterilmişti.

Resûl-i Ekrem’den (s.a.v.) Ülker (Süreyyâ) takımyıldızındaki on iki yıldızı bir arada gördüğü rivâyet edilmiştir. (Menâhilü’s-safâ, s. 46, nr. 88).

İmam Ahmed ibni Hanbel ve daha başka âlimlerin de söylediği gibi, Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in Necâşî’yi, Beytü’l-Makdis’i ve Kâbe’yi görmesi, gözleriyle görmesi şeklinde anlaşılmıştır. Her ne kadar bazı âlimler bu görme olayını bilme (mükâşefe) diye yorumlamış ise de rivâyetler bu yorumun isâbetli olmadığını göstermektedir. Zâten Resûlullah’ın (s.a.v.) bunları gözle görüyormuş gibi haber vermesi olmayacak şey değildir. Çünkü bunlar peygamberlere mahsus özelliklerdendir.

Ebû Hüreyre’den (r.a.) rivâyet edildiğine göre Resûl-i Ekrem (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: “Mûsâ aleyhisselâm; Allah Teâlâ kendisine tecelli ettiği zaman, gözünde öyle bir nûr meydana geldi ki karanlık bir gecede, on fersah ötede, bir taşın üzerinde bulunan karıncayı bile görürdü.” (Taberânî, el-Mu‘cemü’s-sağîr (Selefî), I, 65, nr. 77.)

Şâyet Mûsâ aleyhisselâm, Allah Teâlâ’nın kendisine tecelli etmesiyle böyle bir özelliğe sahip olmuşsa, Sevgili Peygamberimizin (s.a.v.) Mi’râc’a çıktıktan ve Rabbinin en büyük mûcizelerinden bir kısmını görme bahtiyarlığına erdikten sonra yukarıda zikrettiğimiz özellikleri şahsında barındırması olmayacak şey değildir.

Kaynak: Kadi İyaz, Şifa-i Şerif

İslam ve İhsan