Sahâbeleri Ağlatan Korku

Hazret-i Ebû Bekir ile Abbâs'ın, Peygamberimizin vefatından önce şahit oldukları hadise...

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in vefâtından önceki son hastalığı sırasında Hazret-i Ebû Bekir ile Abbâs -radıyallâhu anhumâ- Ensâr toplantılarından birine uğramışlardı. Ensâr orada ağlıyorlardı. Ebû Bekir veya Abbâs -radıyallâhu anhumâ-:

“−Niçin ağlıyorsunuz?” diye sordu.

Ensâr:

“−Nebî -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in bizimle beraber oturduğu zamanları hatırladık (O’nu bir daha görememe korkusuyla ağlıyoruz).” dediler.

Hazret-i Ebû Bekir yâhut Hazret-i Abbâs, Nebî -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in yanına girip O’na Ensâr’ın teessürünü arz etti. Bunun üzerine Nebî -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, başını (siyah) bir kumaş kenarıyla sarıp mescide geldi. Minbere çıktı. Bu günden sonra Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- bir daha minbere çıkmadı. Allâh’a hamd ve senâ ettikten sonra şöyle buyurdu:

“−Ashâbım! Size Ensâr’ı vasiyet ederim. Çünkü onlar, benim cemaatim, sırdaşlarım ve emînlerimdir. Onlar, üzerlerine düşen yardım vazifesini (Akabe gecesi söz verdikleri gibi) yerine getirdiler. Şimdi (vazife mukâbilindeki) hakları kalmıştır (ki o da Cennetʼtir). Şu hâlde siz Ensâr’ın iyilik edenlerine teveccüh ve ikram ediniz! (Hadler hâricindeki) kusurlarından da vazgeçiniz ve affediniz!” (Buhârî, Menâkıbu’l-Ensâr, 11)

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Gönüller Sultanı Efendimize Muhabbet, Erkam Yayınları, 2015