Suhuf kelimesinin anlamı nedir? Suhuf ne demek? Suhuf kelimesine örnek cümleler...

Suhuf: Sayfalar. Kitap indirilmeyen peygamberlere gelen Allah emirleri anlamlarına gelir.

Suhuf, sahife kelimesinin çoğuludur. Dar bir çevrede, küçük topluluklara ihtiyaçlarına cevap verebilecek şekilde indirilen birkaç sayfadan oluşmuş küçük kitap ve risalelere suhuf denir. Suhuflar gönderildikleri peygamberlerin zamanındaki imkânlarla belirli tabletler, levhalar ve muhtelif malzemeler üzerine yazılmış risale şeklindeki küçük kitaplardır.

İlahi emir ve yasaklar insanların az olduğu ilk dönemlerde sahifeler halinde gelmiştir. Kur’an-ı Kerim’de Hz. İbrahim ve Hz. Musa’ya Tevrat’tan önce indirilen sayfalardan bahseden iki ayet vardır.[1] Bir rivâyette de Hz. Şit’e elli, Hz. İdris’e otuz sahife verildiği haber verilir. (İbn Kesir, Tefsir)

[1] Necm sûresi, 36-37; A’la sûresi, 14-19. ayetler

SUHUF KELİMESİNE ÖRNEK CÜMLELER

‘‘Doğru söyledin ey Âdem! Hakîkaten O, bana mahlûkâtın en sevgili olanıdır. (Duâ edeceğin zaman) O’nun hakkı için bana duâ et! (Çünkü şu ân O’nun hakkı için ettiğin duâ sebebiyle) Ben seni bağışladım! (Bilesin ki), şâyet Muhammed ol masaydı, seni yaratmazdım.’’ buyurdu. (Hâkim, Müstedrek, II, 672; Beyhakî, Delâil, V, 488-489)

Bu mâlûmat, Hazret-i Âdem’in kelime-i tevhîdi yazı olarak tanıdığını ve okuduğunu gösterir. Ayrıca O’nun peygamberlikle vazifelendirilip kendisine “on suhuf” gönderilmesi, yazının insanlıkla beraber başladığının diğer bir nişânesidir.

*****

Mânevî tekâmülün zirvesi olan peygamberler, maddî tekâmülde de beşeriyete öncü olmuşlardır. Hazret-i Âdem -aleyhisselâm-’ın ziraatte, Hazret-i İdrîs -aleyhisselâm-’ın terzilikte olduğu gibi. Ayrıca, insanlık ile beraber başlayan yazı, Hazret-i İdrîs -aleyhisselâm- zamanında bir hayli gelişmiştir.

Velhâsıl Hazret-i İdrîs -aleyhisselâm-:

Kendisine suhuf indirilen bir peygamberdir.

Sıdkı, doğruluğu ve fazîletiyle Kur’ân-ı Kerîm’de methedilmiştir.

Terzilerin pîridir.

Yüce bir mekâna yükseltilmiştir.

Sabırda âbideleşenlerdendir.

Sâlihlerdendir.

Rahmet-i ilâhiyeye mazhar olmuştur.

Aleyhisselâm!..

*****

Cenâb-ı Hakk, ilk insan ve ilk peygamber Âdem -aleyhisselâm-’dan itibaren beşeriyyete emir ve nehiylerini evvel zamanlarda suhuflar hâlinde
göndermiş, sonra nesiller çoğalıp ictimâî mes’eleler arttıkça da katından büyük kitaplar irsâl eylemiştir. Bunlar dört tanedir. Zebur, Tevrat, İncil ve
Kur’ân. Suhuf ve kitapların hepsi kendi döneminin hak kitaplarıdır. Dolayısıyla kitaplara îmân, onların Allâh’tan indirildiği aslî şeklinedir.

Suhufların onu Âdem -aleyhisselâm-’a, ellisi Şit -aleyhisselâm-’a, otuzu İdris -aleyhisselâm-’a, son onu da İbrahim -aleyhisselâm-’a gönderilmiştir. Büyük kitaplardan da mâlum olduğu üzere Tevrât Mûsâ - aleyhisselâm-’a, Zebûr Dâvûd -aleyhisselâm-’a, İncîl Îsâ -aleyhisselâm-’a ve son olarak da Kur’ân-ı Kerîm Âlemlerin Efendisi Hazret-i Muhammed - sallâllâhü aleyhi ve sellem-’e nâzil olmuştur.

İlâhî kitaplar, Cenâb-ı Hakk’ın kullarına gönderdiği bir mektup gibidir. Beşerin hayatını düzenleyen ve ebedî seâdetinin reçetesini takdîm eden bu kitaplar Cenâb-ı Hakk’ın kelâm sıfatının beşer kelâmı ve idrâkine in’ikâsıdır. Dolayısıyla her biri verdiği mesajların yanında apayrı bir kelâm mûcizesidir.

İlâhî kitapların sonuncusu olan Kur’ân-ı Kerîm, önceki bütün kitapları neshetmiştir. Esasen akıp giden zamanın seyri içinde hem değişen ve gelişen beşerî ihtiyaç hem de gaflet ve nefsâniyet erbâbının o kitaplara müdâhalesi ve tahrîfleri de bunu gerekli kılmıştır. Bununla birlikte her gelen suhuf ve kitapta öz, yânî îtikâdî mes’eleler aynıdır. Şâir, bunu hulâsaten ne güzel ifâde eder:

Dört kitabın mânâsı

Lâ ilâhe illâllâh...

Allâh Teâlâ buyurur:

“(Ey Rasûlüm!) Biz her ümmete, usûlüne göre ibâdet ettikleri bir yol (şerîat) yaptık. Onun için (dîn) iş(in)de seninle aslâ çekişmesinler...” (el-Hac,
67)

İslam ve İhsan