Henüz müslüman olmamış olan Ebû Süfyân ne itirafında bulunuyor? Sahabenin Efendimize (s.a.v) olan düşkünlüğü, muhabbeti ve sevgisi nasıldı? Canlarını Resullullah (s.a.v) için gözünü kapatmadan feda eden sahabe

Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-; ashâbını terbiye ederken ne bir maddî servete istinâd etti, ne ordulara hükmetti. O’nun tesiri muhabbet ileydi ve kalplereydi. Bu sebeple O’nun muvaffakiyeti çok büyük oldu.

Recî Vak‘ası’nda esir alınan Hubeyb -radıyallâhu anh-’ı müşrikler, işkenceyle katledeceklerdi.

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’e sevgisini imtihan etmeye kalkarcasına, ona şu rezil suâli sordular:

“–Hayatının kurtulmasına mukabil, senin yerinde Peygamber’inin olmasını ister miydin?”

Hubeyb -radıyallâhu anh-; bu suâl üzerine hiç düşünmeden, büyük bir cesaret ve vakar içerisinde Ebû Süfyân’a acıyarak şöyle haykırdı:

“–Asla istemezdim!

Değil O’nun burada benim yerimde olmasını istemek, şu an bulunduğu Medîne-i Münevvere’de mübârek ayaklarına bir dikenin batmasına bile gönlüm râzı olmaz!”

EBU SÜFYAN'IN İTİRAFI

O tarihte henüz müslüman olmamış olan Ebû Süfyân hayretle itiraf etti:

“–Ben dünyada Muhammed (-sallâllâhu aleyhi ve sellem-) kadar arkadaşları tarafından sevilen başka hiçbir kimse görmedim!” (Vâkıdî, I, 360; İbn-i Sa‘d, II, 56)

Bu hakikati, bir yabancı da şöyle itiraf etmiştir:

İngiliz yazar Thomas Carlyle şöyle diyor:

“Başında taç bulunan hiçbir imparator, kendi eliyle yamadığı hırkayı giyen Hazret-i Muhammed kadar sevgi ve saygı görmemiştir.”

Hazret-i Mevlânâ buyurur:

“Ben öyle birine âşığım ki; her şey O’nundur, her şey O’nun mahlûkudur. Benim aklım da, canım da, O’nun Habîbi’ne kurban olmuştur.” (Mesnevî)

Hazret-i Mevlânâ; Habîbullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’e aklını da, canını da kurban etmek sûretiyle «muhabbetullâh»a ulaşabildiğini beyân etmektedir. Ashâb-ı kiram, bunun en şâheser misâlidir. Allah Rasûlü’nün en küçük bir ricâsına;

“–Canım, malım Sana fedâ olsun, buyur ey Allâh’ın Rasûlü!..” diyerek karşılık vermişlerdir.

Sahâbe-i kiram, istîdatları ölçüsünde o nebevî muhabbet güneşine mâkes olabilmişlerdir. Ebûbekir -radıyallâhu anh- Efendimiz ise bu yansımanın zirvesidir:

ZİRVE MUHABBET

Bir gün Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-;

“–Ebûbekir’in malından istifâde ettiğim kadar, başka hiçbir kimsenin malından faydalanmadım…” buyurmuştu.

Hazret-i Ebûbekir -radıyallâhu anh- ise bu iltifatkâr sözlere karşı gözyaşları içinde;

“–Ben ve malım, yalnızca Sen’in için değil miyiz yâ Rasûlâllah?!.” (İbn-i Mâce, Mukaddime, 11) demek sûretiyle, kendisini bütün varlığıyla Peygamber Efendimiz’e adadığını ve O’nda fânî olduğunu ifade etmişti.

Nitekim Ebûbekir -radıyallâhu anh-; Fahr-i Kâinat -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in sağlığında iken hep yanında olduğu hâlde, yine de O’na sonsuz bir hasret içerisinde kalırdı. Bu hasreti, Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in dâr-ı bekāya irtihallerini müteâkip had safhaya çıktı.

Âişe -radıyallâhu anhâ- Vâlidemiz, babasının vefât ânındaki Hazret-i Peygamber’e vuslat heyecanını şöyle anlatır:

Babam Ebûbekir -radıyallâhu anh- ölüm hastalığında;

“–Bugün hangi gündür?” diye sordu.

“–Pazartesi.” dedik.

“–Eğer bu gece ölürsem, beni yarına bekletmeyiniz! Zira benim için gün ve gecelerin en sevimlisi Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’e en yakın olanıdır. (Yani O’na bir an evvel kavuşacağım andır.) dedi.” (Ahmed, I, 8)

Bilâl-i Habeşî Hazretleri; Peygamberimiz’in Hakk’a irtihâlinden sonra O’nu mihrapta göremediği için, ezan okuyamadı. Şam civarına fütûhat ve tebliğ hizmetlerine koştu.

Yıllar sonra, Medine’ye dönüp Peygamberimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in torunlarının ricâsı üzerine ezan okuyunca, bütün Medine halkı, Rasûlullah Efendimiz tekrar cihâna gelmişçesine sokaklara döküldü.

Hazret-i Bilâl, vefât ederken gülümsüyor ve;

“–Ne mutlu! Sevdiklerime kavuşacağım!” diyordu. (Zehebî, Siyer, I, 359)

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Yüzakı Dergisi, Yıl: 2024 Ay: Ocak, Sayı: 227

İslam ve İhsan