Üzülme, Allah Bizimle Beraber

Peygamber Efendimiz (s.a.v.) ve Hz. Ebubekir'in Mekke'den kaçarak sığındıkları Sevr mağarasında beklerken müşrikler Sevr mağarasının ağzına kadar geldiler ve onlar da endişeye kapıldılar. Efendimiz Hz. Ebubekir'e  «Üzül­me, Al­lâh bi­zim­le be­râ­ber­dir!» di­yor­du; Al­lâh da O’na se­kî­ne­ti­ni in­dir­miş, gör­me­di­ği­niz as­ker­ler­le O’nu des­tek­le­mişti.

Rasûlullah (sav) buyurdular:

“Ne gü­zel bir bel­de­sin, ba­na ne ka­dar da se­vim­li ge­li­yor­sun. Şâ­yet kav­mim be­ni sen­den çı­kar­ma­say­dı sen­den baş­ka bir ye­ri yurt tut­maz, yu­va kur­maz­dım.” (Tir­mi­zî, Me­nâ­kıb, 68/3926)

Müşrikler Sevr mağarasının ağzına kadar geldiklerinde endişeye kapılan Hz. Ebû Bekir, Allah Rasûlü’ne hitâben:

“–Ben öldürülürsem, nihâyet bir tek kişiyim, ölür giderim. Fakat Sana bir şey olursa, o zaman bir ümmet helâk olur.” diyordu.

Peygamberimiz ayakta namaz kılıyor, Hz. Ebû Bekir de gözcülük yapıyordu. Efendimiz’e:

“–Şu kavmin Sen’i arayıp duruyorlar. Vallahi ben kendim için endişelenmiyorum. Fakat sana zarar vermelerinden korkuyorum.” dedi.

Rasûl-i Ekrem (s.a.v), yâr-ı ğâr’ına:

“–Ey Ebû Bekir, mahzun olma! Hiç şüphesiz Allah bizimle beraberdir!” buyurdu. (İbn-i Kesîr, el-Bidâye, III, 223-224; Diyârbekrî, I, 328-329)

Bu tablo Hz. Ebû Bekir için en büyük bir şeref levhasıdır. Çünkü Cenâb-ı Hak bu ânı Kur’an-ı Kerim’de zikrederek ebedîleştirmiş ve onun Allah Rasûlü’ne yardımcı olduğunu ilan etmiştir:

 “O’na (Mu­ham­med’e) yar­dım et­mez­se­niz, bi­lin ki in­kâr eden­ler, O’nu Mek­ke’den çı­kar­dık­la­rın­da ma­ğa­ra­da bu­lu­nan iki ki­şi­den bi­ri ola­rak Al­lâh O’na yar­dım et­miş­ti. Ar­ka­da­şı­na «Üzül­me, Al­lâh bi­zim­le be­râ­ber­dir!» di­yor­du; Al­lâh da O’na se­kî­ne­ti­ni in­dir­miş, gör­me­di­ği­niz as­ker­ler­le O’nu des­tek­le­miş, in­kâr eden­le­rin sö­zü­nü al­çalt­mış­tı. Al­lâh’ın sö­zü ise, iş­te en yük­sek olan odur. Al­lâh Azîz’dir, Ha­kîm’dir.” (Tev­be, 40)

Kaynak: 2g1d.com