Velid İbni Velid radıyallahu anh Bedir'de esir düştükten sonra fidye karşılığı kurtulup İslâm'la şereflenen bir yiğit... İmanı uğrunda tavizsiz bir cihad eri. Hapisteki arkadaşlarını kurtarmak için tek başına mücâdele veren, cesaret ve şecaat sahibi bir kahraman...

Velid İbni Velid, Kureyş'in mahzûm koluna mensuptur. Meşhur sahâbî Hz. Halid İbni Velid (r.a.)'ın anne-baba bir kardeşidir. Babası azılı İslâm düşmanlarından Velîd İbni Mugîre el-Mahzûmî'dir. Annesi, Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem efendimizin baldızı Lübâbe'dir. Velid, Mekke'de bisetten önce doğdu. İslâmla şereflenişi şöyle oldu:

Velid İbni Velid, Bedir'de müşrik ordusu içerisinde yer almıştı. Müslümanlara karşı onlarla birlikte savaştı. Müşrikler mağlub olup Bedir'den kaçarken Abdullah İbni Cahş (r.a.) Velid'i esir aldı ve Medine-i Münevvere'ye getirdi. Kardeşleri Hâlid İbni Valid ile Hişam onu esaretten kurtarmak üzere Medine'ye geldiler.

Abdullah İbni Cahş (r.a.) dört bir dirhem verilmedikçe Velid'i bırakmak istemedi. Hâlid buna râzı oldu. Fakat baba bir kardeşi Hişam bunu kabul etmedi. Rasûlullah sallallahu aleyhi vesellem Efendimiz Velid'in kurtulmalığı olarak babasının silâh ve techizâtının fidye olarak verilmesini teklif etti. Buna Hişam râzı oldu. Fakat Hâlid' kabul etmedi. Ancak kardeşlerinin kurtulması için başka çareleri de yoktu. Sonunda babalarının kılıcı, zırhı ve miğferi karşılığında Velid'i esaretten kurtarıp Mekke'ye doğru yola çıktılar. Birlikte Zülhuleyfe'ye geldiler.

ESARETTEN HÜRRİYETE

Velid'in gönlüne İman nuru esaretten önce girmişti. Huzur-ı Peygamberiye gelip şehadet getirememişti. Zira kafasında bir takım sorular vardı. Kavminin kendisi hakkında dedikodularından korkmaktaydı. Esaretten kurtulup hürriyetine kavuşunca zihnini tırmalayan endişeler zâil oldu. Kendi kendine karar verdi ve Zulhuleyfede kardeşlerinden kaçarak Medine'ye geri döndü. İki Cihan Güneşi Efendimizin huzuruna geldi ve kelime-i şehadet getirerek İslâm'la şereflendi.

Velid İbni Velid (r.a.) bir müddet Medine-i Münevvere'de kaldı. Sonra Mekke'deki akrabalarının yanına gitti. Kabilesi ve akrabaları ona karşı çıktılar. Henüz müslüman olmayan kardeşi Hâlid: "Madem böyle yapacaktın, kurtuluş fidyesi ödemeden müslüman olsaydın ya? Babamızdan kalan şerefli hatırayı elimizden çıkarmasaydın olmaz mı idi? Sen ne diye böyle yaptın?" şeklinde sitemkâr suallerle Velid'i azarladı. O da: "Kureyş'in esârete dayanamadı da Muhammed'e tâbi oldu, fidye vermekten kaçındı da müslüman oldu, demelerinden korktum." cevabını verdi. Kardeşleri onu kabilelerinden müslüman olan diğer iki ashab Ayyaş ibni Ebî Rebîa ile Seleme İbni Hişam (r.anhûm)'ün yanına hapsettiler. İşkenceden işkenceye uğrattılar. Azılı İslâm düşmanı amcası Hişam ile müşrik akrabaları çok zulüm ve işkence yaptılar gördü.

İki Cihan Güneşi Efendimiz zulme uğrayan bu mücâhid ashabının isimlerini zikrederek duâ etti. "İlâhî!.. Velid İbni Velid'i, Seleme ibni Hişam'ı, Ayyaş ibni Rebîa'yı (küffar elinde bunalıp) zaif ve âciz düşen diğer mü'minleri kurtar." buyurdu.

Bu duâlar hürmetine Velid İbni Velid bir fırsatını bulup bağlı bulunduğu yerden kaçarak Medine-i Münevvere'ye geldi. Fahr-i Kâinat (s.a.) Efendimiz ona Ayyaş İbni Rebîa ile Seleme İbni Hişam'ı sordu. Onların durumları hakkında bilgi aldı. Ne halde olduklarını anlattırdı. Velid (r.a.): "Kardeşlerinin ayaklarından birbirlerine bağlı olarak şiddetli azap ve işkence altında kıvrandıklarını" söyledi.

Şefkat ve rahmet peygamberi Efendimiz ashabının bu haline çok üzüldü. Onların kurtarılması için çareler aramaya başladı. Ashabına: "Kim gidip onları kurtarır?" diye sordu. Velid İbni Velid (r.a) hemen ortaya atıldı ve: "Ya Rasûlallah! Onları ben kurtarır, sana getiririm." dedi.

Velid (r.a.) çektiği işkencelere aldırmadan büyük bir cesaretle tekrar Mekke'ye gitti. Gizlice şehre girdi. Mazlumlar, tavansız bir binada hapisti. Gece olunca Velid (r.a.) duvarın üzerinden sıyrılıp onların yanına indi. İplerini kesti. Birlikte dışarı çıkıp devesine kardeşlerini bindirdi ve Mekke'den çıkardı. Velîd kendisi yayan kaldı. Müşrikler tarafından tâkip olunmak korkusuyla durmadan dinlenmeden yol aldılar. Aç, susuz ve yalın ayak Medine'nin Harre mevkiine ulaştılar.

KÂF SÛRESİ MEÂLİ

Velid İbni Velid (r.a.)'ın ayak parmakları yaya yürümekten parçalanmış, kan revan içerisinde kalmıştı. Fakat hiç gam değildi. Nasıl olsa sevgiliye kavuşmuştu. Ona verdiği sözü yerine getirmişti. Gönlü huzur içinde idi. Fakat bir ara halsiz kaldı. İki Cihan Güneşi Efendimize kavuşma sevinciyle kalbinde çarpıntı başladı. Ona derin aşkı, bir müddet sonra bedenini Resûlullah'a, ruhunu da Allah'a teslim ederek neticelendi. 629 m. senede Bakî kabristanlığına defnedildi. Resûl-i Ekrem (s.a.) Efendimiz ashâbına: "Şehid işte budur. Ben buna şâhidim." buyurdu Annesi Lübâbe'yi de Kâf sûresi 19'uncu âyet-i kerimeyi okuyarak teselli etti. Meâlen: "Ölüm sarhoşluğu gerçekten gelir de: Ey insan! İşte bu senin öteden beri kaçtığın şeydir." denir. Cenâb-ı Hak şefaatlerine mazhar eylesin. Amin.

Kaynak: Mustafa Eriş, Altınoluk Dergisi, 2000 - Eylül, Sayı: 175, Sayfa: 041

İslam ve İhsan