Muhyiddin İbn-i Arabî Hazretleri, Mevlana Hazretleri'nin sözünün nasıl şerh ediyor? Zalim Ad, Semud ve Lut kavmi nasıl hêlak oldu? Hz. İbrahim (a.s) zulme nasıl meydan okudu ve akabinden neler oldu? Tarih her zaman zalimlerin hüsrana uğradığını yazmıştır. Bugün de yazacaktır inşallah...

Hazret-i Mevlânâ buyurur:

“Ey Hak yolcusu! Gerçeği öğrenmek istiyorsan; Musa da, Firavun da ölmediler!.. Bugün senin içinde yaşıyorlar, senin varlığında gizlenmişler, senin gönlünde savaşlarına devam ediyorlar!”

Muhyiddin İbn-i Arabî Hazretleri'nin Şerhi

Muhyiddin İbn-i Arabî Hazretleri de, âdetâ bu sözü şerh ederek şöyle der:

“Benim rûhum Musa; aklım ise Harun’dur.

Nefsim Firavun ve nefsimin hevâ ve hevesi, Firavun’un veziri olan Hâmân’dır.”

Hak ile bâtıl arasındaki bu mücadele; her bir insanın iç âleminde devam ettiği gibi, tarih boyunca, dış âlemde de tekrar tekrar yaşanır.

İnsanlık tarihinde zâlimler geldi, büyük zulümler ve haksızlıklar işlediler. Kibir ve gurura kapılıp büyüklendiler.

Onların âkıbeti, kahr u perişan olmak oldu. Bugün onların saraylarından geriye kalan harabeleri, köpekler ve baykuşlar şenlendiriyor.

Ad, Semud ve Lut Kavmi Nasıl Helâk Oldu

Kur’ân-ı Kerim; muhtevâsının üçte birinde, ibret almamız için, geçmiş kavimlerin kıssalarını anlatmıştır. Onların âkıbetlerini ibret nazarıyla okumamızı emretmiştir:

Âd kavminin insanları, imtihan olarak güçlü kuvvetli yaratılışa sahip idiler. «Bizden daha kuvvetli kim var?!.» diyerek bu güçle şımardılar, kibirlendiler. Kendilerinden olmayan insanlara zulmettiler, onları hor gördüler. Köleleri kalelerden atarak öldürme eğlenceleri tertip edecek kadar vahşî ve gaddar hâle geldiler. Kendilerini îkāz eden Hûd -aleyhisselâm-’ı da reddettiler, yalanladılar, tehdit ettiler.

Sonunda Âd kavmi dehşetli bir kasırga ile kahr-ı ilâhîye uğradı.

Semûd kavmi ise, Âd’ın helâk olduğu beldeye yerleşmişti. Âd’ın başına gelenleri, sadece maddî cephesiyle ele aldı;

“–Onların evleri çürüktü, biz ise evlerimizi dağlara oyarak sağlam inşâ ediyoruz. Biz helâk olmayız!” dediler. Zulüm ve kibre devam ettiler. Peygamberleri Sâlih -aleyhisselâm-’dan istedikleri mûcize deveyi katlettiler. Onlar da zulmün âkıbetine uğradılar. Bir tek sayha / korkunç bir ses ile kahr u perişan oldular.

Lût kavmi ahlâksızlığın ve nefsânî arzuların zebûnu olmuştu. Peygamberleri Lût -aleyhisselâm-’ın misafirleri olan, insan sûretindeki meleklere dahî saldırmaya kalktılar. Onlar, korkunç şekilde helâk edildiler. Altları üstlerine getirildi ve üzerlerine ateş yağdırıldı.

Firavun, güç ve zenginlik ile şımarıp tanrılık iddia etti.

İsrailoğullarını köleleştirmişti. Gördüğü bir rüya sebebiyle, onlardan birinin kendi saltanatını sona erdireceğinden korktu, bu bahaneyle on binlerce bebeği katlettirdi.

Sonunda Hazret-i Musa’ya mağlûp oldu. Kızıldeniz’in sularına gömülerek boğulup gitti.

Medyen ve Eyke kavimleri, ticârî ahlâksızlıkları ve haksızlıkları sebebiyle helâk oldular. Peygamberleri Şuayb -aleyhisselâm-’ı dinlemediler, üzerlerine ateşten kerpiçler yağdı. Toptan perişan oldular.

Nemrut da, tanrılık taslayan ahmak bir hükümdardı. Keldânîlerin reisiydi. Yıldızlara ve putlara tapan bu kavme Hazret-i İbrahim gönderildi.

Hz. İbrahim Canı İle İmtihan Oldu

Hazret-i İbrahim; bir gün kavminin putlarını kırdı ve onlara, elleriyle yaptıkları heykellerin zavallılığını gösterdi. Bunun üzerine acziyet içinde, Hazret-i İbrahim’i ateşe atmaya karar verdiler.

Hazret-i İbrahim;

“Allah bana yeter!” dedi, meleklerin yardım tekliflerini dahî;

“Ateşi; yakan, söndürür! Ben bu yolda, tevhid mücadelesinde yanmaya râzıyım!” diyerek reddetti.

Mancınıkla içine atıldığı, dev alevler püskürten ateş, bir anda gülzâra dönüştü.

Zâlim Nemrut, acziyet içinde Hazret-i İbrahim’i serbest bırakmak zorunda kaldı. Kendisi daha sonra burnundan beynine giren topal bir sivrisinek ile helâk oldu.

Hâsılı;

Zâlimlerin sonu dâimâ hüsran oldu.

Hazret-i Mevlânâ şöyle buyurur:

“Firavunların, Âd kavminin (ve emsâlinin) başına gelenleri (ilâhî kahırları ve azap kamçılarını) duyan akıllı insanlar, şu varlıktan (nefsânî arzuların çirkinliklerinden) vazgeçer, hırs ve gururu da bırakır.

Şayet varlık iddiasından, kendini büyük görmekten ve hırstan vazgeçmezse; bu sefer onun bedbaht hâlinden, başkaları ibret alır. (O da belâya uğrar da ibret-i âlem olur!)”

Bugünkü Zâlimler De Er Geç Hüsrâna Uğrayacaklar

Bugünkü zâlimler de er geç hüsrâna uğrayacaklar. Alevli cehennem ateşinde sonsuza dek yanarken, bu cihandaki mahdut galebe nöbetinin hiçbir mânâsı olmayacak!..

Mazlumlar ise, fedâkârlıkları nisbetinde dâimâ zafere ulaşan taraf oldular. Haklı dâvâlarında sebât edenler; geçici olarak çileler çekseler de, neticede galip geldiler.

Gazze'de Zafer Gelecek

Bugün Gazze’de; Mekke devrinde müslümanlara uygulanan işkence, zulüm ve muhasaranın bir benzerini görüyoruz. Gazzeli kardeşlerimizde de; îman, sabır ve sebat görüyoruz. Kalplerini ve bedenlerini Cenâb-ı Hakk’a adadıklarına şâhit oluyoruz.

Bir harpte;

• Molozlar ölüyorsa, kalbi olmayan bedenler ölüyorsa ardından hezîmet gelir.
• Hakikî şehidler veriliyorsa, ardından mutlaka zaferler gelir.

Gazze’de görüyoruz ki;

Mü’min kardeşlerimiz; Allah için, din için, vatan için fedâkârâne şehîd oluyorlar. Kadınlar, çocuklar, kimsesizler gözlerini kırpmadan Allah yolunda fedâ-yı cân ediyorlar. Umuyoruz ki, Cenâb-ı Hak, bu fedâkârlıklara zafer ile mukabelede bulunacaktır.

Müslüman dâimâ nikbin (iyimser ve ümitvar) olmalıdır, asla bedbin (kötümser ve karamsar) olmamalıdır.

Mehmed Âkif, Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in risâletiyle cihanda meydana gelen adâlet ve hakkāniyeti şöyle tarif eder:

Aczin ki, ezilmekti bütün hakkı, dirildi,

Zulmün ki, zevâl aklına gelmezdi, geberdi!

Bu mısralarda dile getirilen hakikat, istikbalde de gerçekleşecek;

Gazze müdafaası da inşâallah zaferle neticelenecektir. Zâlimler, akıllarına bile gelmeyen hezîmetlere uğrarken; mazlumlar, Cenâb-ı Hakk’ın yardımıyla kimsenin ummadığı muvaffakiyetlere nâil olacaklardır.

Bizlere düşen; bu kahraman ve fedâkâr kardeşlerimize bir vefâ hissiyle dolu olmamızdır. Onlara yardım ve desteği sürdürmeli, zâlimlere destek olanlara karşı boykotu devam ettirmeliyiz.

Hattâ;

Kenarda bir meblâğ ayırmalı ve inşâallah zulüm sona erdikten sonra, oranın îmârı için hazırlık yapmalıyız.

Hazret-i İbrahim, canıyla imtihanda muvaffak olmuştu. Sırada mal ve evlâttan fedâkârlık imtihanları vardı.

Cebrâil -aleyhisselâm- beşer sûretinde gelip, ondan mal istedi. Hazret-i İbrahim; kalabalık sürülerini, bir defa Cenâb-ı Hakk’ı zikretmesinin mukabili olarak fedâ etti. Cebrâil; kendisinin melek olduğunu, koyunlara ihtiyacının olmadığını söylediyse de, Hazret-i İbrahim, infâkından dönmedi.

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Yüzakı Dergisi, Yıl: 2024 Ay: Haziran, Sayı: 232

İslam ve İhsan